“Kun je zien wat ik voor ogen heb?” vroeg de bosbeheerder mij, terwijl hij tevreden rondkeek. Ik volgde zijn blik en zag de stompen van gesnoeide bomen, de grond bezaaid met losse dennentakken en houtsnippers. Zo op het eerste gezicht een grote rommel. En toch zag ik meer. Want ondanks…
Plassend, spetterend en vooral lachend liepen wij afgelopen week door het bos. Niet over de zandpaden zoals gewoonlijk. Hoewel, we liepen nog steeds over de zandpaden, maar die waren inmiddels veranderd in waterwegen. Water, overal water… Ik was blij dat ik mijn laarzen aangetrokken had. Wat kun je vrolijk worden…
“Ik raad je af om verder te lopen,” zei een behulpzame jongeman toen ik hem gisteren op een bospad tegenkwam. “Ik ben zelf wel doorgelopen, maar heb nu natte voeten…”Geen verrassing voor me, want ik ken de locatie goed. Ik houd van deze plek, die bij ons bekend staat als…
Heb je wel eens een rodekoolzwam gezien? Ik vind alleen de rood-paarse kleur al prachtig. Maar het verhaal dat ik er ooit over hoorde, vind ik nog veel mooier. Het is namelijk een prachtig voorbeeld van hoe alles in de natuur met elkaar in verbinding staat. Sterker nog, de rodekoolzwam…
Tussen twee coachsessies door liep ik door het natte bos. Het had al flink geregend en nu druppelde het nog behoorlijk na. Af en toe zette een windvlaag de hoge bomen in beweging en kwamen dikke druppels naar beneden zeilen. In mijn nek, op mijn neus, maar meestal ergens om…
De wereld staat in brand. In de afgelopen weken hebben we de beelden kunnen zien in Israël en de Gazastrook. Oekraïne zijn we nog niet vergeten. Er zijn aardbevingen in Afghanistan – alsof de mensen daar nog niet genoeg leed te verdragen hebben. En terwijl ik dit schrijf, wordt er…
Daar zit ik dan, helemaal alleen. Op mijn opvouwbare stoeltje in een ruime kring van tenten op een wijds grasveld. Voor mij een krukje, waar mijn gasbrandertje langzaam het water voor mijn koffie opwarmt. De zon komt net op, schijnt haar eerste stralen goud door de bomen, waardoor de nevel…
Soms voel ik een ongemakkelijke kriebel als ik hoor zeggen: je mag er zijn… Het lijkt zo weeïg, zo lievig. Terwijl ik zelf ook regelmatig iets roep over ‘accepteren dat je mag zijn’. Toch zijn dat voor mij verschillende dingen. En alleen maar zijn is in mijn beleving geen eindstation,…
Schrijven. Ik doe het mijn hele leven al. Verhalen, gedichten, maar meer dan eens ook simpelweg alleen maar wat er ter plekke in me opkomt. Overal waar ik ga, heb ik een notitieboek bij me. Want schrijven met de hand heeft toch de voorkeur. Dat vele schrijven heeft me al…
Het is inmiddels alweer even geleden, maar een aantal jaar terug, ging ik geregeld met de trein. Meestal waren die reizen werkgerelateerd. Naar Rotterdam, naar Zwolle, het hele land door. Vertraging was dagelijkse kost. Meestal een paar minuten, maar ook regelmatig langer en soms extreem, dan liep de vertraging op…