Trage mijmeringen op een stille morgen

Daar zit ik dan, helemaal alleen. Op mijn opvouwbare stoeltje in een ruime kring van tenten op een wijds grasveld. Voor mij een krukje, waar mijn gasbrandertje langzaam het water voor mijn koffie opwarmt. De zon komt net op, schijnt haar eerste stralen goud door de bomen, waardoor de nevel oplicht en alles in een magische gloed hult. Om mij heen is het stil. Hier en daar klinken gedempte stemmen. Maar de meeste mensen slapen nog. Deze stille morgen is een zalig begin van de dag.

Overstijgende stilte

Ik hou van die stille morgens, waarin er niet gesproken wordt. Of slechts het hoognodige. Een gefluisterde groet of alleen een vriendelijke glimlach in het voorbijgaan. Ik ervaar die stille morgens na een nacht kamperen in de natuur, maar ook in de stille ochtenduren van een kloosterretraite. De nachtstilte houdt nog even aan. Deze stilte overstijgt de dagelijkse realiteit, voelt bijna heilig en biedt ruimte aan iets wat groter is dan de haast banale drukte van het razende verkeer in een opstartende stad.

Deze stilte kent geen tijd, geen haast. In deze stille uren heb je alle tijd voor jezelf en toch verdwijnt dat grote ego van een mens naar de achtergrond. Het draait niet meer om jou. De schoonheid en stilte van de schepping brengen je als vanzelf tot een ontmoeting met de Schepper. Zoals ook in de ochtenduren in het klooster alles draait om God. Woorden tot Hem, woorden van Hem. Nog niet spreken, nog niet werken, om God in jouw leven alle ruimte te geven.

Leven in een ander tempo

Die rust van de morgen werkt dan de hele dag door. Het is een aandachtige basis waarmee je leven stevig geworteld is, gevoed wordt. Waarbij je taken en activiteiten gedurende de dag in een ander licht komen te staan. Elke ontmoeting, elke handeling krijgt een grotere waarde. Hoe klein of onbetekenend het ook mag lijken, niets is toeval. Waar je eerder onnadenkend aan voorbij liep, krijgt nu je volle aandacht.

Vreemd genoeg heb ik thuis vaak moeite om op tijd mijn bed uit te komen, maar in het klooster start mijn dag soms al in de nacht. In mijn tentje ontwaak ik met de zon en voel me uitgerust. Zonder haast heb ik tijd voor zaken die in mijn dagelijkse ritme thuis vaak erbij inschieten. Stille tijd met God wordt thuis eerder overgeslagen of afgeraffeld. Tijd om te schrijven of te reflecteren om in contact te blijven met mijn eigen ziel lijkt in het niets op te lossen. Dat is waarom ik blijf gaan naar het klooster, naar de natuur. Enkele dagen achter elkaar of slechts enkele uren. Om te vertragen en ruimte te maken voor wat er werkelijk toe doet. 

Het is een leven in een ander tempo. Tegenwoordig komen we eigenlijk altijd tijd tekort. Er moet zoveel gebeuren, komt veel op ons af. Het maakt ons leven jachtig, vluchtig. En krijgt het daarmee de betekenis waar we zo naar verlangen? Hoe kan het toch, dat ik bij vertraging ervaar dat ik tijd overhoud? Dat het leven soms zelfs tijdloos lijkt?

Alles heeft een tijd

In het klooster leef ik op het ritme van het klokgelui. Ik heb geen horloge nodig. Alles heeft een tijd en als de klok luidt, leg ik neer waar ik mee bezig was. Het maakt niet uit of het af is. Na het gebed pak ik het weer op en ga ik door tot de volgende klok. De klok vertelt wanneer ik opsta en na het laatste gebed kan ik gaan slapen.

In de natuur leef ik op het ritme van de schepping. Ik sta op als de zon opkomt, ik eet wanneer mijn lichaam daarom vraagt. Mijn hele zijn bereidt zich op de nacht voor als het donker wordt. Ik word vanzelf moe, mijn gedachten komen tot rust, mijn ziel verstilt. Zo lig ik in de herfst soms al om 21 uur te slapen.

Een ander tempo, een ander ritme. Waarin alles wat nodig is de tijd krijgt die het nodig heeft. Zonder haast, met aandacht. Mis je dan niks? Niet datgene wat van waarde is. Je krijgt er juist veel kwaliteit van leven voor terug.