“Kun je zien wat ik voor ogen heb?” vroeg de bosbeheerder mij, terwijl hij tevreden rondkeek. Ik volgde zijn blik en zag de stompen van gesnoeide bomen, de grond bezaaid met losse dennentakken en houtsnippers. Zo op het eerste gezicht een grote rommel. En toch zag ik meer. Want ondanks alle zichtbare chaos zag ik ook toekomst.
“Over twee jaar weet je niet wat je ziet. Dan vliegen hier vlinders, dan leven hier weer reptielen…”
Wie door de rommel heen kan kijken, ziet veel mogelijkheden.
Irritante boswerkzaamheden
We worden er niet altijd blij van. Boswerkzaamheden. Ik ook niet, want ik zoek het bos juist voor de rust. Als er dan grote machines af en aan rijden en er een constante stroom aan lawaai om je heen klinkt, is die rust ver te zoeken. Daarnaast hebben we – zelfuitgeroepen experts – ook vaak wel een mening over het kappen van bomen, terwijl we vinden met elkaar dat er meer bomen zouden moeten zijn. Gelukkig is het verhaal nooit zo ongenuanceerd. Kappen van bomen kan dus ook zinvol zijn, om andere natuur de kans te geven. En meer ruimte voor de heide en de bijbehorende flora en fauna – biodiversiteit – is óók hard nodig.
Het waren inspirerende wandelingen. Nu hadden wij het geluk dat we uitleg kregen bij de werkzaamheden. Dat maakt dat je het beter kunt verdragen. Tenminste, zo vergaat het mij. Ik begrijp waaróm het gebeurt en zie de positieve kant op langere termijn. Dat maakt het verdraagbaar.
Eerst moet het slechter worden
Ik vond het inspirerend. De rommel én de belofte dat het beter wordt. De uitleg en de passie van betrokken beheerders. Ze weten waarom ze het doen en staan daarvoor. En dat geldt niet alleen voor boswerkzaamheden, maar ook voor werkzaamheden die je te verrichten hebt in je eigen leven.
Het begin van dit jaar bijvoorbeeld verloopt alweer rommeliger dan ik voor ogen had. Qua werk had en heb ik grootse plannen, maar bij vlagen lijkt het leven zo chaotisch en rommelig dat er nog niet veel van terecht komt. En toch is die chaos onderdeel van het creatieve proces. Het moet even rommelig en onrustig zijn, omdat er iets aan het ontstaan is. Dat iets kan alleen ontstaan als het tijd en ruimte krijgt en even als onkruid over al het moois heen mag groeien.
Als je iets nieuws leert, kan dat ook alleen maar door je eerst bewust te zijn van wat er niet goed gaat. Van onbewust onbekwaam naar bewust onbekwaam. En dat is geen lekker gevoel. Het lijkt net alsof je niets meer kunt, je ontdekt steeds opnieuw waar je tekort schiet. Wanneer je dat dan gaat veranderen, werken aan je nieuwe bekwaamheid, gaat dat met vallen en opstaan. Rommel en chaos.
Het wordt echt beter!
Ja, dat vallen doet pijn. De confrontatie met jezelf doet pijn. Gelukkig blijft het daar niet bij. Als je dan ook nog weet waar je het voor doet, waar je naartoe aan het werken bent, dan kun je het best even bij die pijn uithouden. De aanhouder wint, want onder de rommel groeit al nieuw leven. Daar word je van bewust onbekwaam met elke nieuwe poging meer bewust bekwaam. Je wordt er beter in.
Met verbouwen is het ook zo, misschien herken je het: eerst de rommel, maar je weet al hoe mooi het wordt. Er is een plan en er zijn zelfs meestal plaatjes van zodat je er al naar uit kunt kijken. Zo zijn er wel meer voorbeelden te bedenken.
Het is wel belangrijk dat je weet waar je mee bezig bent. Nee, niet tot in detail met alle antwoorden. Dat hoeft ook niet. Die ontstaan na verloop van tijd. Welke dieren er precies in het bos terugkomen op lange termijn weten we niet. Maar we hebben er wel beeld bij, er is een plan voor, visie: deze richting moet het op. En dan wordt het echt beter.
Zie jij momenteel ook meer rommel dan schoonheid in je leven? Probeer te ontdekken waar het in al die rommel heen gaat op de langere termijn. Probeer je een beeld te vormen van de toekomst waar je heen wilt. Dan is het in die rommel beter uit te houden en kun je stukje bij beetje jouw eigen levensbos ombouwen tot een prachtig en levendig geheel. En nee, een echt bos is géén aangeharkt park…