Wat de overeenkomst is tussen Hanna de Wandelcoach en Hanna de Natuurgids? Ik zou het willen omschrijven als ‘leven met aandacht voor het terloopse’. En natuurlijk leg ik uit wat ik daarmee bedoel.
Gisteren liep ik in gedachten door een natuurgebied, omringt door akkers. De gewassen staan er goed bij en zelfs het gras staat er flink hoog. Tussen al dat groen zag ik een bruinachtige vlek. Gelijk stond ik stil en pakte ik de camera erbij, om eens flink in te zoomen. Niet dat ik per sé iets bijzonders verwachtte. Maar ik vond het toch het onderzoeken waard.
Parels van het hart
De meeste mensen zouden doorgelopen zijn, vermoed ik. En zelf wist ik ook niet goed waar ik naar stond te kijken. Zo gaat het tijdens een coachwandeling ook vaak. Juist opmerkingen die terloops gemaakt worden en waar je snel overheen praat, vind ik de moeite van het onderzoeken waard. Ze vallen me op, zonder dat ik weet wat ze op dat moment te zeggen hebben. Die opmerkingen geef ik vaak aan de coachee terug, als spiegel.
Wat blijkt? Juist die terloopse opmerkingen blijken vaak een hele belangrijke aanwijzing te zijn. Ze worden vrijwel onbewust uitgesproken, maar zeggen heel veel over wat iemand voelt, verlangt, hoopt. Het zijn eigenlijk de parels in het hart van de coachee. Deze opmerkingen blijken regelmatig de missende puzzelstukjes te zijn waar coachees naar op zoek zijn. Zó waardevol!
Leven met aandacht voor het terloopse
Het onderzoeken waard dus. En dat doe ik ook bij die lichte afwijkingen in de natuur. Zoals gisteren, die schijnbaar nietszeggende bruine vlek. Wat een cadeautje was dat! Het bleek te gaan om een zeer geconcentreerde jagende vos, die voor mijn ogen een mol te pakken kreeg.
Aandacht voor het terloopse… Ja, je kunt er aan voorbij lopen, maar juist die schijnbaar onbeduidende signalen, kunnen van grote betekenis zijn.