Sommige mensen vinden het heerlijk en zoeken steeds de stilte bewust op. Anderen doen hun uiterste best om elke stilte te vullen met geluid, zodat het geen confronterende stilte wordt. Stil zijn, kunnen we dat eigenlijk nog wel?
Mijn eigen eerste stilteretraite viel in een bijzonder drukke periode. Van het ene op het andere moment viel de drukte weg. Eerst voelde het heerlijk. Het was mooi weer, lekker buiten in de zon zitten niksen. Ik was er hard aan toe. Maar daarna, alleen op mijn eigen kloosterkamertje vlogen de muren ineens op me af. Ik begon spontaan te hyperventileren en enige wat ik nog kon denken was: ik moet hier weg!
Het is een terugkerend patroon voor wie de stilte opzoekt. De eerste stap is prettig: je kunt even op adem komen. Maar wanneer je langer in de stilte bent, wordt je geconfronteerd met dat wat er in jou leeft. Je kunt er niet aan ontkomen. Je gedachten, je gevoelens. Alles waar je in je dagelijks leven overheen praat of schreeuwt of leeft. En dan is het de vraag: kun je het volhouden? Durf je het aan om die confrontatie met jezelf aan te gaan?
Stap je gelijk op, terug naar waar je vandaan kwam? Of houd je vol in die confronterende stilte en ga je de uitdaging aan? De aanhouder ontdekt het geschenk: de acceptatie en verbinding met je eigen hart. Dat is waar groei ontstaat.