“Wat ben je mooi mijn lief!”

Het was een keerpunt in mijn leven, die ene week in de zomer van 2013. Ik voelde het toen al aan, maar nu, bijna een decennium later, zie ik zoveel beter hoeveel impact die dagen hebben gehad op het vervolg van mijn leven tot nu toe. Dat het allemaal begon in een katholiek klooster, had dit van oorsprong gereformeerde meisje nooit kunnen denken.

Het kan verkeren

Het was niet mijn eerste kennismaking met dit klooster, de trappistenabdij O.L.V. van Koningshoeven. Een jaar eerder had ik met een groep vanuit de kerk al een weekend in het gastenhuis verbleven. Ik vond het vreselijk! Vanuit de drukke dagen, slechts een paar weken voor mijn man en ik gingen trouwen, zomaar de stilte in. De muren kwamen in rap tempo op mij af. En het had niet veel gescheeld of ik was binnen 24 uur weer vertrokken.

Het kan verkeren. Want een jaar later was het volledig anders. Samen met mijn nieuw gevonden Kloosterzus toog ik hartje zomer opnieuw naar de abdij voor een midweek in stilte. Échte stilte, zo eentje die aanhoudt tijdens de maaltijden en de afwas. Waarbij mensen zwijgen en toch meer oog voor elkaar hebben dan wanneer ze met elkaar zouden mogen spreken. Soms zeggen ogen meer dan genoeg en is er geen taal nodig.

Worstelen met levensthema’s

Gelukkig waren we samen, mijn Kloosterzus en ik. Niet dat we continu alles samen deden. Juist niet. We namen beiden alle ruimte die we nodig hadden om tot onszelf te komen. En dat was een confronterend proces. Maar elke dag zochten we elkaar even op. Om even te wandelen, even op ‘ons bankje’ bij de fontein te zitten. Samen lachen en samen huilen. Hoe wonderlijk dat onze stemmingen elkaar zo afwisselden dat we elkaar ook écht tot steun waren. Moest ik huilen, kon zij lachen. Was ik blij, zij verdrietig. Zo beurden we elkaar op en hielpen elkaar stap voor stap verder in ons persoonlijke proces. Ik met mijn levensthema’s, zij met haar levensthema’s.

Wanneer ik op retraite ga, houd ik altijd een dagboek bij. Na zo’n 25 periodes van afzondering zou ik er een heel boek van kunnen samenstellen. Misschien komt dat er ooit ook wel van. In de afgelopen dagen heb ik die bladzijden van die eerste echte stille week eens nagelezen. Mijn kloosterweken zijn zelden meer zoals toen. Zo intens worstelend met de thema’s uit mijn leven. En ik weet waardoor dat komt.

Nee, mijn leven is niet ineens makkelijker geworden. Sommige gevechten met mijzelf herken ik ook nu nog. De hoge ambitie, de moeite met loslaten, het verlangen naar antwoorden en de bij vlagen intense onrust in mijzelf. Veel van de onderwerpen uit die periode zijn universeel. Ze gaan over wie je bent als mens. Wie je mag zijn. Wie God is in je leven. Over vertrouwen en verbinding. En zeker als je als mens beschadigd bent in het leven, kun je geleerd hebben om van die onderwerpen weg te blijven. Om je te harden, een muur op te bouwen of de verbinding uit de weg te gaan. Met jezelf, de ander, God…

Alleen maar zijn

Weet je wat er anders is? Liefde en veiligheid. Elke keer als ik me opnieuw tussen die muren bevind voel ik me veilig en onvoorwaardelijk geliefd. Ik hoef me daar niet beter voor te doen, me niet te bewijzen. Het zijn de broeders die je zonder woorden welkom heten. Bijna alsof die gastvrijheid vanzelfsprekend is. In het begin wilde ik daar nog wat tegenover stellen, maar de uitspraak van de toenmalige gastenbroeder was helder: “accepteer nou maar, dat je alleen maar hoeft te zijn…”

Alleen maar zijn. Wat een opgave leek me dat! Ik was er totaal onbekend mee. Altijd was ik bezig met inschatten wat een ander van me verwachtte, om maar aan die verwachtingen te kunnen voldoen. Om liefde te verdienen en aandacht.

Fluistering van boven

De titel van een boek dat ik op de laatste dag van die week toevallig zag liggen, vatte de week prachtig samen: “Wat ben je mooi mijn lief”. Ik ken het boek niet, heb het nooit gelezen. Later heb ik het opgezocht. Het is van Iny Driessen en gaat over het bijbelboek Hooglied. De woorden kwamen diep bij mij binnen en riepen een grote verwondering op. Alsof het in de stilte een fluistering was van boven, speciaal voor mij.

Die fluistering heb ik meegenomen en heeft de richting van mijn leven verder bepaald. En soms, als het weer eens onrustig in mijn leven is, hoor ik het waaien door de toppen van de bomen: “Wat ben je mooi mijn lief!”

In december ga ik weer. Jij mag met me mee. Om de onvoorwaardelijke gastvrijheid te ervaren waarin je alleen maar hoeft te zijn. Om zelf te worstelen met de levensthema’s in jouw leven. Maar niet alleen, want we zoeken elkaar elke dag even op. En misschien ontdek je aan het einde van die week ook een fluistering voor jou…