“Tijdens deze maaltijd mag er gesproken worden..” Het is een simpele mededeling van de gastenbroeder. De eerste maaltijden van een retraite gebeuren altijd in stilte. Zeker op de dag van aankomst is dat voor verschillende gasten erg wennen en soms zelfs ongemakkelijk.
Eten in stilte
Coachees die overwegen om mee te gaan op retraite, noemen het eten in stilte ook vaak als iets spannends, waar ze vooraf tegenop zien. “Maar eten we dan ook in stilte?”
Ja, we eten in stilte.
Meestal is de avondmaaltijd van de tweede dag het eerste moment waarop tijdens de maaltijd gesproken mag worden (echte stilteweken uitgezonderd). En wat er dan gebeurt is best wonderlijk. Vaak blijft het dan nog lange tijd stil.
“Ik heb niet meer de behoefte om te praten…”
“Ik vind het eten in stilte ongemakkelijk. Maar toen we mochten praten, hoefde het van mij niet meer…”
“Ik zag erg op tegen de stilte, maar toen er ineens weer gesproken mocht worden tijdens het eten, vond ik dat gewoon jammer!”
Ontmoetingen van hart tot hart
Die stilte tijdens de maaltijd kan heerlijk zijn. Het is een stilte die ruimte geeft om te zijn, zonder dat anderen je het hemd van het lijf vragen. Het is daadwerkelijk ademruimte. En juist door het onderlinge zwijgen, ontstaat er een onzichtbare band waarin mensen die elkaar niet kennen, verbonden worden. Waarin zorg voor elkaar zichtbaar is. Juist dan is er veel meer ruimte voor de ander, wordt er rekening gehouden met elkaar.
Ik hou van die stilte. En de gesprekken die later toch nog volgen, zijn waardevol en vol diepgang. Die gaan over het echte leven. Het zijn ontmoetingen van hart tot hart met mensen die je nauwelijks kent.
Dat er in het gastenhuis van een klooster blijvende verbindingen gelegd worden, blijkt ook wel uit de berichtjes die ik soms nog krijg op Facebook of LinkedIn. Gasten die ik ooit ontmoette tijdens een verblijf in de abdij. We spreken elkaar nooit, alleen zo nu en dan even een opmerking, vraag, groet… Nog steeds onzichtbaar verbonden van hart tot hart, zonder dat er gesproken hoeft te worden.