Vakantie. Tijd om te verstillen en vertragen. Maar eerlijk gezegd ben ik daar nog helemaal niet aan toe. Ik heb de laatste weken juist verplicht moeten vertragen, terwijl ik eigenlijk vol gas vooruit wilde. En nu ik weer energie begin te krijgen en aan het werk wil, heb ik een vakantie gepland staan. Wat nu?
Het doet me denken aan wat me gisteren overkwam. Ik liep in de avond nog even alleen een rondje over de hei bij Ede. Al weken kijk ik dan even hoe het gaat met de heidestruiken. Ze werden de afgelopen weken steeds groener en ik meende zelfs al wat witte puntjes te zien afgelopen week. Maar ik was niet in de gelegenheid het aandachtig te bekijken, omdat ik niet alleen was en we als groep andere plannen hadden. En eigenlijk was er ook gewoon te moe voor.
Te vroeg!
Gisteravond zag ik ze ineens: roze bloemetjes. De eerste struiken bloeien al! En mijn reactie? Ik was teleurgesteld. Gewoon niet leuk! Dit is te vroeg. Ik ben er nog niet klaar voor. Ik wil eerst nog de voorpret en de lange zomer uitkijken naar de paarse velden. Nu nog niet!
Zal ik me overgeven en toch genieten en foto’s maken? Zal ik het delen met het bericht: ‘joepie, de hei bloeit weer!’? Of zal ik mijn kop in het zand steken en net doen of ik het niet gezien heb? Gewoon eerst de hele zomer voorbij laten gaan en dan ineens opkijken in augustus en verrast denken: “tsjonge, wat een mooie paarse velden!” En dan weer de zomer afsluiten, de herfst ingaan, alle verantwoordelijkheden en regelmaat en drukte laten gebeuren en afscheid nemen van de rust, ontspanning, zon, lucht en licht.
Ingehaald door het leven
Dat gevoel dat je wordt ingehaald door de tijd. De heide die te vroeg bloeit, de vakantie die komt, terwijl ik er nog niet aan toe ben. Maar ook ziek zijn, terwijl je andere plannen hebt. Of een andere gebeurtenis die roet in het eten gooit en je leven een andere richting uitstuurt dan je op dat moment voor ogen had.
Pure frustratie komt er dan in me op. Maar het kan ook angstig maken, omdat je ervaart dat je de controle verliest. Het leven overkomt je en ineens moet je zelf het stuur uit handen geven. Wat doe je? Geef je je eraan over, laat je het gebeuren of ga je de strijd aan en probeer je uit alle macht die controle in handen te houden? Of doe je alsof er niets veranderd is en ga je door op het oude pad?
Ingehaald door de tijd, door de gebeurtenissen van het leven. Het overkwam mij de afgelopen weken. Eerst een prachtige retraite met mooie ervaringen bij de deelnemers. Het maakte me dankbaar én geïnspireerd. Want hier doe ik het voor! Het geeft nieuwe energie om daar mee door te gaan en mooie ideeën verder uit te werken en te lanceren.
En toen kreeg ik zelf te maken met het coronavirus. Ik voelde me in eerste instantie prima en dacht: als dit het is, dan valt het wel mee! Maar ik was toch iets langer ziek dan ik verwachtte. Een paar dagen koorts doet toch ook meer dan ik hoopte. En mijn energie liep ineens harder weg. Tegenslag.
Frustratie en urgentie: hoe dan?
Al die mooie plannen ineens weer weg. Nou ja, niet weg. Maar het momentum was weg. De inspiratie verdween onder de vermoeidheid. Maar het gevoel van urgentie en door willen, werd juist sterker naarmate ik langer tijd nodig had voor mijn herstel.
Ja, ik weet hoe het werkt. En ja, ik doe ook waarvan ik weet dat het werkt. Ik ga juist dan rustig aan doen, luisteren naar mijn lijf, de natuur in zodra het kan. Rustig aan opbouwen. Maar het voelt niet rustgevend. Het is niet kalmerend of inspirerend. Want juist daar word ik geconfronteerd met mijn onrust, mijn gebrek aan energie. En de wetenschap dat er nog zóveel werk wacht en de tijd maar wegsijpelt! Het wakkert de onzekerheid alleen maar aan. Hoelang nog? Wanneer kan ik weer aan het werk? Wat als…
Het is verschillende mensen opgevallen dat ik zo weinig postte op social media. Het zal ook heel veel mensen helemaal niet opgevallen zijn. Mij frustreerde het enorm. Want ik wil graag vertellen wat ik meemaak, nieuwe inspiratie delen, mooie natuurmomenten laten zien. En ik kreeg het gewoon niet voor elkaar!
Door de weerstand heen
In de stilte van het klooster, tijdens de retraite, werkt het ook zo. En ik zag het nu gebeuren bij anderen, heb het zelf ook vaak zo ervaren. Vertragen en verstillen geeft niet altijd die rust die je verwacht. Of je nu vrijwillig op retraite gaat of verplicht in isolatie. Je komt dezelfde processen tegen. Na die eerste rust, volgt de strijd. De confrontatie met jezelf en de keuze: laat ik los of blijf ik weerstand bieden?
Wie het uithoudt met zichzelf, onder ogen ziet wat er aan angst, pijn, onzekerheid, verdriet of andere emoties in je omgaat, kan daar doorheen komen. En tóch loslaten.
Loslaten. Ik heb toegegeven. Dan maar even geen werk. Dan maar geen berichten, geen beschikbaarheid of bereikbaarheid. Gewoon maar even niets. Behalve: rust, wandelen, vertragen, verstillen.
Vertragen en verstillen
En toen kwam ik de heide tegen. Bloeiende heide. Misschien bloeit ze al wel langer. Maar nu heb ik weer ruimte en aandacht. Nu komt er ook weer inspiratie. En nu is het tijd voor vakantie. Weer het proces in van de rust, de weerstand. Zal ik me overgeven aan de vakantie? Zal ik toch vertragen, ook al vind ik dat ik nog zóveel werk heb? Het is te vroeg, net zoals de hei te vroeg bloeit. Vol weerstand kan ik mijn weg vervolgen. En toch…
Ik ben gestopt. Op de grond gaan zitten. Foto’s maken. Vol aandacht kijken naar die mooie beginnende bloei van de hei, waar ik intens van kan genieten. Ja, het is vroeg. Nee, ik ben er niet klaar voor. Ook niet voor de vakantie. Maar ik ga tóch vertragen en verstillen. En ik zoek in die eerste week bewust de weerstand op. Vier dagen wandelen in de natuur tijdens de Apeldoornse Vierdaagse. Ik heb het nodig. De confrontatie met mijzelf. Aandacht voor waar mijn grenzen liggen. Vertragen en verstillen. Loslaten en uitrusten. En nieuwe inspiratie opdoen.
En jij? Doe je deze zomer mee?
Dat kan dus écht hè? Meedoen deze zomer. In augustus start ik met de ‘Trage Morgen’. Een hele morgen samen de natuur in en jouw vraag of situatie nemen we mee. We gaan vertragen én verstillen. En vanuit de stilte en een gevoel van rust en ruimte laten we nieuwe inzichten rondom jouw vraag ontstaan.
Pingback: Grens in zicht! Welke signalen zie jij? • Zinstap • Wandelcoach