Zie je dat kleine meisje, op haar fiets? Ze heeft net haar eerste trappen gedaan zónder zijwieltjes. En trots dat ze is! “Kijk eens, wat ik al kan!” Je wilt het zeggen: “goed zo, goed gedaan hoor!” En zo gaat het meestal ook, toch? Het meisje is trots op wat ze heeft bereikt. Ze is gegroeid, want met het fietsen is ze ook iets groter en ouder geworden. Een stap in haar ontwikkeling. En ze heeft het nodig dat een ouder haar bevestigt in haar ontwikkeling, in haar zijn.
En de ouder? Die is óók trots! Want kijk wat die kleine meid bereikt heeft! Je ziet de ouder glimmen en misschien zelfs wel bij de buurman of buurvrouw opscheppen over hoe goed dochterlief kan fietsen, nu al! En de buurman of buurvrouw? Die bevestigt: “nou, inderdaad. Maar ze had ook een goede leraar natuurlijk…” De knipoog denken we er maar bij. Maar stiekem glimt papa of mama nu nog meer, want volwassen of niet, bevestiging voelt nog altijd fijn!
Ik voelde me de afgelopen dagen een beetje als die ouder. Min of meer toevallig kwam het deze week zo uit dat ik tijdens een paar coachsessies een soort tussenevaluatie deed. Aan de hand van een oefening waarbij de coachee zelf voorwerpen uit de natuur zoekt die symbool staan voor wat er in het leven en het coachtraject al bereikt is. Een prachtige oefening, die elke keer weer anders gaat. En elke keer ben ik zelf weer enorm verrast.
Het zijn de mooie momenten van het wandelcoachen. Wanneer je ziet dat iemand ineens een kwartje ziet vallen en een prachtig inzicht ontvangt. Ik zie de groei door de weken heen langzaam ontstaan, maar zelf heb je dat niet altijd door. Tijdens deze oefening laat ik de coachees bewust stilstaan. Ze zoeken beelden en bij de beelden ontstaan woorden. Door de woorden ontstaat het besef: kijk eens wat ik al kan!
Dat is groei. Ik glim zelf van trots en plezier als ik zie hoe iemand ontdekt welke stappen ze zélf gezet heeft. Tuurlijk, met hulp en onder begeleiding. Maar fietsen leer je ook eerst met zijwieltjes. Tot je ontdekt dat je het ineens zélf kan.
Herken je het gevoel dat je ergens heel trots op was? En is dat lang geleden of heb je onlangs nog dat gevoel gehad? Zo fijn om dat gevoel te delen en van anderen te horen dat ze trots op je zijn. Het kan soms wat ongemakkelijk voelen. En misschien een nerveus lachje oproepen. Want ‘bescheidenheid siert de mens’…
Dan wil ik je zeggen: ieder mens heeft bevestiging nodig! Dat is heel normaal. Het helpt je om vertrouwen op te doen, het helpt om te checken: zit ik goed? Trots, als een voldaan gevoel, als erkenning voor wat je hebt gedaan is prima. Het is een moment van genieten en van dankbaarheid. Laat je daarin vooral bevestigen en erkenning geven. Als complimenten worden gegeven, ontvang ze dan ook!
Het is wat anders als het doorslaat naar arrogantie of hoogmoed. Want dat gaat meestal ten koste van een ander. Maar geloof mij: mijn coachees hebben daar over het algemeen geen last van. En dat kleine trotse meisje op de fiets? Die is toch juist vertederend?
Dus: wat heb jij gedaan, wat heb jij bereikt, waar ben jij trots op vandaag? Laat het me weten… Voelt stiekem best goed hè?!
Wil je nou meer weten van zo’n wandelcoachtraject? Dat kan natuurlijk. Lees dan wat ik schreef over ‘Uit Wandelen’.