Het is aardedonker en koud in de gang. Maar ik vind het de meest geweldige gang die er is: de kloostergang. Het liefst loop ik hier alleen, in de stilte en de duisternis van de nacht en vroege ochtend, wanneer ik net wakker ben.
Het is de gang die leidt naar de kapel van het klooster. Het is een wandeling die me voorbereid op wat er in de kapel te wachten staat. Niet spreken, stil worden van binnen en buiten.
Soms ben ik aan de late kant en is mijn tempo hoog. Dan werkt het minder goed. Liever loop ik ingetogen, langzaam, zodat elke stap door die prachtige gang een stap naar binnen is. Een stap in de stilte. Op weg naar de kapel waar God op me wacht.
Is Hij dan alleen daar? Welnee. En regelmatig is het gaan op de gezette tijden eerder routine dan een geestelijk gebeuren. En toch… hoe langer ik hier ben, hoe meer die wandeling naar de kapel impact begint te krijgen.
Vooral in het donker van de nieuwe dag. Waar nog niets is, alleen God, die geduldig op me wacht…
Van 24 – 27 oktober gaan we weer naar abdij Koningshoeven voor een stilteretraite. Ga je mee?