Waarom zouden er altijd woorden moeten zijn?
Er zijn geen letters die ze kunnen vormen,
geen tekens om jou te zeggen wat ik bedoel.
Ervaring die je leven verrijkt, verdiept,
iets wat je nooit had willen missen.
Schoonheid die ontroert,
ontmoeting die raakt, woordeloos verbindt.
De troostende aanwezigheid van de natuur,
de schepping die tot rust brengt, heelt.
Hoe omschrijf je het verlangen van je hart
dat snakt naar de diepte van echt leven?
Zijn het niet de lege ruimtes en de pauzes in het leven,
is het niet de stilte die zo intens spreekt?
Wat als je in de stilte mag rusten?
Jij mens, gewoon maar zijn,
aan de voeten van je Schepper
Mijn aanbod