Weken geleden had ik mij al voorgenomen om vandaag een blog te schrijven over de herfst, om daarmee de start van dit seizoen te markeren. De herfst is het seizoen van het loslaten en dat kun je de komende weken overal om je heen gaan zien. Ten tijde van dit voornemen, kon ik nog niet bedenken dat de natuur juist deze dagen de hardheid van het loslaten aan mij zou laten zien.
Lessen uit de bronsttijd van de edelherten
Sinds enkele jaren ben ik een frequent bezoeker van het Nationale Park De Hoge Veluwe. Ik kom er graag en zwerf er regelmatig uren in mijn eentje rond. De meest bekende bewoner van dat park was een geweldig edelhert met de naam Hubertus. Bijzonder, omdat hij totaal niet schuw was en mensen heel dichtbij liet komen. Hij trok zich van niets of niemand wat aan en ging helemaal zijn eigen gang. En daarbij had hij een prachtig groot gewei, heel indrukwekkend.
Huub was een vreemde en stond eigenlijk altijd omringt door heel veel mensen. Niet natuurlijk, niet normaal. En toch een voorrecht als je zelf daarbij mocht zijn. Zeker die heel zeldzame momenten dat ik even met hem alleen was. Was. Want Hubertus is niet meer. Gisteren is hij uit zijn lijden verlost, nadat hij tijdens de bronsttijd door een tegenstander was gevorkeld, gespietst.
De bronsttijd is het hoogtepunt van het jaar voor de edelherten. Alles staat in het teken van die dagen aan het begin van de herfst. Al in de winter start de groei van een nieuw gewei bij de mannen, dat in de zomer volgroeid is en geveegd wordt. En vanaf dat moment neemt de spanning toe naar de bronst. De strijd om de hindes, om de voorplanting, de doorgaande levenscyclus.
Leven kan niet zonder dood
Leven en dood staan hier vlak bij elkaar. En juist in de herfst is dit zo tastbaar en zichtbaar aanwezig. Niet voor niets wordt de herfst wel de tweede bloeitijd genoemd. De natuur is zo ontzettend prachtig! De kleuren, de paddenstoelen, de bronst. Het zijn intense hoogtepunten van het leven. Maar ze gaan ook gepaard met verlies. Verlies van leven, bladeren die afsterven, dagen die korter worden. De natuur maakt zich klaar voor de winter.
Juist door het afsterven en loslaten van leven, ontstaat er de mogelijkheid om het leven door te geven. Nieuw leven begint in het verborgene. Onder de grond ontkiemen zaadjes, de vruchtjes in buiken van de hindes groeien uit naar nieuwe kalfjes. En de aandachtige kijker ziet de nieuwe knoppen in de bomen al vroeg aanzetten.
Als de boom haar bladeren niet loslaat, overleeft ze de winter niet. Een oud hert wordt overwonnen door een jongere en sterkere rivaal. Dat betekent gezonde en krachtige kalveren in het voorjaar. Zelfs in de bijbel staat: zaad dat in de grond valt, sterft eerst af, om vervolgens vrucht te kunnen dragen in latere tijden (Johannes 12 vers 24). Het is de natuur. Het is onderdeel van het leven.
Loslaten en ruimte maken
Hoe staat dat dan met onze eigen levens? Als loslaten een kenmerk, ja zelfs een voorwaarde is om te kunnen (blijven) leven, hoe kun je daar dan het beste mee om gaan? Hoe doe jij dat?
Vaak zijn wij geneigd om alle bagage maar mee te slepen. We blijven vasthouden aan het verleden. We hangen aan onze overtuigingen of blijven zoeken naar ons gelijk. Misschien is deze herfst wel een uitgelezen kans om (eindelijk) los te laten wat jou belemmert om echt tot leven te komen. Laat je inspireren door de natuur, laat los en maak ruimte. Zodat je vrijuit mag groeien en bloeien en mens mag zijn. Om te leven en leven door te geven.
Terug naar mijn favoriete edelhert, Hubertus. Hij is er niet meer, gesneuveld in het heetst van de strijd. En toch leeft hij voort. Er zijn zoveel nieuwe kalveren geboren de laatste jaren, waarvan hij waarschijnlijk de vader is. We hebben de herinneringen en de foto’s nog. En de ontmoetingen met anderen, terwijl we samen genoten van het voorrecht om dicht bij hem te zijn en van dichtbij zijn leven te volgen. Ik weet dat hij vaak opgezocht werd door mensen die even bij hem tot rust kwamen. Nu is het tijd om dit tijdperk af te sluiten en los te laten.
Loslaten en overgeven in veilige handen
Tenslotte over loslaten en zoeken naar rust. Mijn ervaring is dat loslaten het beste gaat als je het overgeeft in de handen van de Ene, die nooit loslaat wat zijn hand begon. De ultieme Levende, die zelfs de dood overwonnen heeft. En dan maakt het niet uit wie of wat en hoe groot of hoe klein het is, wat jij los wilt of moet laten. Probeer het eens, zodat jij ruimte krijgt om te leven.
De digitale pelgrimage in oktober gaat ook over loslaten. Hoe kan het ook anders als we Pelgrimeren in de Herfst? Je kunt je gratis inschrijven voor dit online programma. Van maandag 18 tot en met vrijdag 22 oktober kun je met mp3-opnames zelf wandelend nadenken over jouw leven. Op jouw tijd en plaats. Welke bagage sleep jij mee? Wat zou jij dolgraag willen loslaten? Lees meer…
Pingback: Glorievol afsterven • coachwandeling • christencoach voor vrouwen