Writer’s block. Al weken probeer ik een nieuwe blog te schrijven, maar het lukt niet. Geen inspiratie. Wat er niet in zit, komt er ook niet uit. Hoewel… misschien zit er wel tevéél in mijn hoofd. Wellicht is mijn blokkade om te schrijven wel symptomatisch voor mijn leven van de afgelopen weken. Duidelijk de richting en de doelen bepaald en klaar om te gaan en mezelf dan onderweg verdwaald tegenkomen.
Zoeken naar richting
Verdwaald in het leven, op zoek naar richting. Ik hoorde het de afgelopen weken ook van anderen. Gewoon een opmerking, bijna terloops: “ik voelde me toch wat verdwaald de laatste tijd” of “ik wist even niet meer welke richting ik uit moest.”
En ik dacht: hoe kun je nu zo doelgericht aan de slag zijn en toch ineens ontdekken dat je het niet meer weet?
Het is niet dat ik niets te melden heb of niets beleefd heb de afgelopen tijd. Juist wel. Maar mijn hoofd (en mijn lijf, mijn ziel) is nog bezig met het verwerkingsproces. Daardoor kan ik er op dit moment nog niet de juiste woorden aan geven. Irritant? Soms wel. Want ik wil heel graag gewoon door. En volgens mij herkennen veel van mijn coachees dat gevoel ook.
Vertragen in de stilte
Nu ik al schrijvend buiten in de natuur ben, begint het me te dagen. Het is windstil, de lucht is stralend blauw. Onderweg naar dit rustige plekje raakte ik aan de praat met één van de boswachters die ik voor de verandering weer eens tegenkwam. Hij was druk aan het werk en nam toch ruim de tijd voor ons gesprek. We spraken samen over de natuur, de vogels, de uitlopende bomen en nog veel meer natuurgerelateerde onderwerpen kwamen langs. Ik vóélde de rust van de ons omringende natuur tijdens het gesprek ineens als ontspanning over mij komen.
Nu zit ik op een bankje te schrijven en diezelfde rust en stilte voel ik nog. Het vertraagt. Maar vooral: ze biedt ruimte. Dit is één van de eerste dagen in lange tijd dat ik weer echt even zit in de natuur, waarbij de schepping zelf actief meehelpt om tot rust te komen. Het is zo’n fraaie en zonnige voorjaarsdag!
Als het onrustig is
Ik wilde iets schrijven over stilte en het uithouden met jezelf in die stilte. Omdat er binnenkort weer een kloosterretraite gepland staat en het zo goed is om te weten wat je kunt verwachten van de stilte daar. Die blog komt later, want de les van vandaag is gewoon een andere.
Het uithouden met mezelf, ja, daar heb ik de afgelopen weken genoeg mee mogen oefenen. Opnieuw. Ik kan wel vínden dat ik juist dan inspirerende teksten moet schrijven, met nieuwe ideeën moet komen of belangrijke keuzes moet maken, maar dat gaat niet. Het past niet bij de stormachtige en onrustige fase. Nieuwe stappen zet je niet in een storm. Iets nieuws bedenken of creëren doe je niet als het onrustig in je of om je heen is. Dat hoort bij een hele andere fase.
Laat de wind maar waaien
Dit is de stilte na de storm. Waarin troebel water tot rust komt en weer helder wordt. Alle rommel bezinkt op de bodem. Dit is het moment waarop er langzaam steeds meer rust ontstaat en er zicht komt op wat er overblijft. En wát blijft er dan over? Datgene waar het in het leven werkelijk om draait. De dingen die van blijvende waarde zijn.
Soms is het prima om even los te laten, te laten gebeuren en zelf alleen maar te zijn.
Eigenlijk is het wel een mooie metafoor. Want dit gebeurt in het klooster ook. In de stilte kom je eerst heerlijk tot rust. Je kunt herademen. Maar daarna begin het te waaien en mogelijk zelfs te stormen. De onrust slaat toe. Daar moet je doorheen om bij de stilte ná de storm te komen. Waar het water weer rustig en helder is. Daar zijn de inzichten, de nieuwe ideeën. Maar bovenal de rust en de ontdekking: het hoeft allemaal niet zo geforceerd. Soms is het prima om alles even los te laten, te laten gebeuren en zelf alleen maar te zijn.
En als je het dan laat gebeuren, kan er blijkbaar ineens een nieuwe blog uit je pen vloeien.
Wil jij zelf ervaren hoe dat werkt en hoe je door die onrust heen bij de diepe rust en vrede van de overkant komt? Ga dan mee op retraite. Van 25 – 28 april ‘Alleen maar Zijn’ in de gastvrije omgeving van de trappisten van Abdij OLV van Koningshoeven.