Heb je onlangs die beelden gezien van de uitbarsting van een vulkaan in IJsland? Het was een kleine uitbarsting, maar toch zag het er spectaculair uit. De lava stroomde naar buiten en trok veel bekijks. Een kleine uitbarsting, ja, maar wel één die op grote afstand merkbaar, voelbaar en zichtbaar was. Er waren al tienduizenden aardschokken aan vooraf gegaan. Er broeide iets onder de oppervlakte en de uitbarsting was onafwendbaar.
Waarom ik over vulkanen schrijf? Nou ja, allereerst vind ik ze fascinerend. Een ontzagwekkend natuurwonder. Natuurwonderen groot en klein hebben mij vanaf mijn kindertijd al bezig gehouden. Bijzonder interessant! Maar er is natuurlijk nog een reden. Als wandelcoach zet ik de natuur in als spiegel voor wat er in je ziel om kan gaan. En dan is die vulkaan ook een prachtige metafoor!
Er broeit iets
De afgelopen week, de Stille Week voor Pasen, was ik een weekje vrij. Het leek me een goed moment om ook zelf de stilte te zoeken en te werken aan het onderhoud van mijn eigen ziel. Alleen hield ik me die week bezig met allerlei randzaken, maar bleef ik weg van de kern. Er broeide iets onder de oppervlakte. Dat wist ik best, maar ik wilde er niet naar toe.
Ken je dat? Dat gevoel van onrust van binnen. Je kunt er niet precies de vinger opleggen, maar het is er onmiskenbaar. Misschien wéét je ook wel dat er naar toe moet, het onder ogen moet zien, om het aan te pakken. Maar je doet het niet. Je gaat Netflixen of klussen in huis. Wellicht heb je de zorg voor mensen om je heen en zij gaan voor. Want áls je er mee aan de slag gaat, dan is de confrontatie met jezelf dichtbij en wat dan? Heb je wel de ruimte om daar mee aan de slag te gaan? Is er wel de rust en veiligheid in je omgeving om je even te laten gaan? Misschien heb je de optie helemaal niet om niet sterk te zijn, omdat je weet dat anderen op jou moeten leunen. En ondertussen broeit er iets…
Onder de oppervlakte broeit iets. Je omgeving merkt het misschien eerder dan jij. Je bent prikkelbaar. Ongeduldig. Moe. Wellicht komt het eerder tot een conflict met je partner of anderen. Het zijn de kleine aardschokken die aan de uitbarsting vooraf gaan. Zie jij ze? Herken je ze op dit moment?
Onder de oppervlakte
Er kan oprecht een hele goede reden zijn om er niets mee te doen. Maar wat als het wél kan en jij toch zorgt voor afleiding? Wat als jij de stilte of eenzaamheid kunt opzoeken waar jij je mag laten gaan, waar je masker af mag en je muur kan afbrokkelen? Ja, dat is spannend. Want je weet nog niet wat je aantreft. Is het een grote puinhoop in je hart? Verwacht je lelijkheid of slechtheid te zien? Ben je bang dat je er iets ‘mee moet’?
Ik moest er iets mee. Ik heb een week lang weg gekeken en gedaan of er niets was. En ik werd vermoeid van mijn eigen vakantie. Tenslotte toch maar de eenzaamheid van een natuurwandeling gezocht en gevonden. En in de stilte merkte ik pas echt hoe moe ik was geworden van mijn eigen strijd. En waarvoor liep ik zo hard weg? De angst om te falen. De onzekerheid: ben ik, doe ik wel genoeg?
Wat broeit onder de oppervlakte hoeft niet iets groots te zijn. Niet elke vulkaan spuwt magma en gesteente kilometers ver de lucht in. Soms blijft het bij een lichte activiteit. Wat broeit in je ziel hoeft ook niet altijd een levensgroot drama te zijn. Het kunnen de ‘alledaagse’ menselijke onzekerheden zijn. Maar er niets mee doen, kan wel leiden tot onderhuidse spanningen en meer ruzies. Gerommel, onrust en frustratie.
De druk eraf
In de stilte daalde ik onder de oppervlakte af, naar de broeiende kern. En eigenlijk viel dat heel erg mee. Want de confrontatie met mijzelf in eenzaamheid was niet een confrontatie met mij alleen. In de spiegel keek Iemand over mijn schouders mee, met gaten in zijn handen en een grote glimlach op zijn gezicht.
Na mijn wandeling werd het Pasen. Ja, er is een antwoord op de vraag: ben ik wel goed genoeg? Doe ik wel genoeg? Ben ik wel de moeite waard? In de stilte kan ik weer verstaan dat er Iemand is die me aan wil spreken: “Richt je maar op Mij, dat is genoeg!” Het hangt allemaal niet af van mij. Ook niet van jou. Gelukkig maar. Het rommelt echt nog wel wat na. Maar de druk is er inmiddels wel van af.
Broeit er iets bij jou? Misschien wil je er wel mee aan de slag, maar vind je het spannend en loop je er liever voor weg. Of je weet niet waar te beginnen en hoe je dit nu goed aan moet pakken. Dan kan ik je erbij helpen. In de rustgevende omgeving van de natuur, waar je veilig je masker af kunt doen en je niet langer de sterkste hoeft te zijn.
Mijn wandelcoachtraject ‘Uit Wandelen’ is speciaal ontworpen voor vrouwen die zich groot (moeten) houden en die prioriteit geven aan de zorg voor anderen. Al wandelend kunnen we werken aan de zorg en tijd voor jezelf. Voorkom een uitbarsting en pak het onderliggende gerommel effectief aan. Gun jezelf rust en ruimte.
Lees hier verder voor meer informatie of om je aan te melden.