Avontuur. Ik moet er de laatste tijd veel aan denken. Allereerst door een spontane ontmoeting, een tijdje geleden, in het bos met een avontuurlijke twaalfjarige, die mij stralend en enthousiast over zijn verhalen vertelde. Maar ook door stil te staan bij mijn eigen avonturen. Ze zijn wellicht niet zo héél bijzonder en toch geven ze me veel.
Met je laarzen door de modder
Regelmatig mag ik ook op stap met mijn natuurgidsvrienden. Nog een paar maanden, dan ronden we de opleiding van het IVN af. Eind januari stond er een excursie gepland in de Rosandepolder in Oosterbeek. Ook al wordt het polder genoemd, het landschap is geen polder zoals we die kennen uit bijvoorbeeld de Flevopolder. Het hoort eigenlijk bij de uiterwaarden van de Nederrijn, die daar onder Oosterbeek langs meandert.
Het was een koude ochtend. De grond was hard van de vorst en eigenlijk baalde ik daar een beetje van. Om mij heen hoorde ik óók opgeluchte geluiden. We waren namelijk voorbereid op een natte en modderige ochtend. “Laarzen aan!” luidde het devies. Maar halverwege de morgen had ik nog geen kans op modderige voeten ontdekt. En stiekem hoopte ik daar wel op…
Ja, het is wellicht wat raar. Want wie gaat er nu voor z’n lol door de modder baggeren? Ik dus. Ik vind het oprecht leuk. Het geeft me een gevoel van plezier, van kind-zijn, van lol maken en uitdagingen aangaan. Ik zag dat gevoel terug in de ogen van het enthousiaste joch dat me vanuit het niets over zijn avonturen vertelde. Met een levenswijsheid die je alleen opdoet als je het leven werkelijk aan durft gaan. Zelfs met twaalf jaar.
Hand in hand op avontuur
De ochtend vorderde en we naderden langzaam de rivier. Het werd warmer en de grond werd drassiger. Af en toe. Tot we op een pad kwamen waar een grote waterplas ons de weg versperde. De voorhoede was al bezig om over een afrastering van prikkeldraad te klimmen en ik keek naar beneden, naar mijn mooie schone laarzen. “Kunnen we er niet doorheen? We hebben toch laarzen aan?” riep ik vol vuur.
Hand in hand. Dat is dan ook weer mooi. Met twee van mijn gidsenmaatjes togen we het water in. Onverwachts was het écht veel dieper dan we dachten en stonden we tot halverwege onze kuiten in het water. Mijn laarzen gingen nog een stuk hoger, maar niet die van iedereen. Gaan we door? Gaan we terug? Teen voor teen proberen… Glibberend, giechelend, gierend en brullend…
Onder aanmoediging van de groep kwamen we veilig aan de overkant en deelden we vol enthousiasme onze verhalen, ons avontuur.
“Alleen al voor die complimenten zou je het eigenlijk moeten doen,” zei één van de andere deelnemers lachend, maar ze bleef veilig aan de zijkant van de plas.
Avontuur verandert je als mens
Avontuur. Het dóét wat! Soms denk ik wel eens dat ik nog wat aan het inhalen ben vanuit mijn kindertijd. Want een held was ik niet en avonturen ging ik liever uit de weg. Maar nu is het anders, hoewel ik echt eerst de risico’s wel afweeg en niet zomaar ergens induik. Toch zoek ik het avontuur nu ook op. Omdat ik ook heb ervaren hoe heerlijk het voelt als je jezelf hebt overwonnen, als je een obstakel op je pad hebt bedwongen. Je groeit als mens, het geeft zelfvertrouwen. En je leert ervan om het een volgende keer misschien juist wel anders te doen. We zeiden gelijk al: eigenlijk hadden we elkaar anders moeten vastpakken, niet bij de hand, maar inhaken. Dan sta je veel steviger. Les geleerd dus.
Het aspect avontuur zit ook in de wandelcoaching, maar nog veel meer in de outdoorretraite ‘Alleen maar Buiten zijn’, die ik samen met Mayra (van Outdoors met Mayra) ga organiseren in april en mei. Want midden in het bos werken en verblijven, gaat gepaard met avonturen. Denk aan de geluiden van de dieren rondom je tent, midden in het donker van de nacht. Of het zoeken van sporen en ontdekken of er net een hert of zwijn gepasseerd is. Maar ook de belevenissen die je samen als groep doormaakt en je aan elkaar verbindt, waarmee een echt groepsgevoel ontstaat. Ook samen vuur maken; ik heb het nog nooit gedaan, maar het lijkt me stoer!
Avontuur als onderdeel van je persoonlijke ontwikkeling als mens. Omdat het zoveel plezier en energie geeft en juist een piekerende gedachtestroom of somber gevoel kan doorbreken. En ook dat laatste herken ik uit mijn eigen ervaring. Want regelmatig heb ik mijn baaldagen. Om verschillende redenen voel ik me dan gewoon niet zo happy of zelfs depressief. Dat gevoel kan ik in niet zomaar van me af schudden. Zo’n gezamenlijke uitdaging aangaan, geeft dan een ongelooflijke boost en ik kwam die dag ook terug met een heel ontspannen en vrolijk gevoel. Sterker nog, we zijn inmiddels bijna twee maanden verder en ik kijk er nog steeds met veel plezier en voldoening op terug!
Ik ga weer door met mijn zoektocht naar nieuwe avonturen. En ik hoop dat je dit voorjaar met Mayra en mij meegaat. Op avontuur in het bos. Om je persoonlijke leven te verrijken, om als mens te groeien en ook gewoon om lekker te genieten van het leven.
De Outdoorretraite ‘Alleen maar Buiten zijn’ staat op het programma voor 13-15 april en voor 25-27 mei. Je kunt dus kiezen (of gewoon twee keer meegaan;-)). Het belooft een geweldige ervaring te worden! Meld je vandaag nog aan: aanmelden Outdoorretraite.
