“Is dit alles?” dacht ze halverwege de Trage Morgen. We hadden gewandeld met aandacht, gesproken over haar hulpvraag en verlangen en vervolgens een halfuur alleen maar in stilte in de natuur gezeten. Gewoon in het zand. Een zak of kleedje eronder. Zijn in het moment. En af en toe wat flarden van gedachten opschrijven.
Is dit alles?
Tijdens een retraite gaf ik deelnemers de opdracht om 15 minuten gewoon in stilte te zijn. Tot haar grote frustratie deelde een deelnemer met mij: “Het lukt gewoon niet. Ik ben alleen maar moe en vind geen rust!”
Het lukt niet. Is dit alles?
Wat zou er in de stilte móéten gebeuren? Wat verwacht je?
Het mooie is: alles is goed. De stilte is een eerste stap en creëert de mogelijkheid om iets te laten ontstaan. Eerst ontstaat ruimte. Je maakt contact met jezelf, voelt ineens je lijf, de vermoeidheid. Gedachten en emoties die eerder werden verdrongen door de afleiding van het leven komen nu ineens wél aan de oppervlakte.
En ook als er niets gebeurt, is het goed. Dan is er het kostbare moment van zijn, zonder voorwaarden, eisen. Kwetsbaar en krachtig tegelijk.
Na de Trage Morgen was er verbazing: “ik heb gezegd waar ik op hoopte, maar eerlijk gezegd verwachtte ik niet dat ik ook echt antwoord zou vinden. Toch is dat wel gelukt!”
Na de retraite was er opluchting: “Ik was zo bang voor de stilte, maar ik vind het nu zó fijn!”
Beiden zijn overtuigd: “ik wil meer stilte!”
Stilte als onderhoud voor je ziel. Als moment om te luisteren. Naar jezelf. Naar de Schepping. Naar God. Om richting te vinden en te geven aan je leven.
