Overschreeuwen
Het is opvallend. Nu ik zelfstandig ondernemer ben en via internet bij verschillende businesscoaches wat informatie heb gezocht, word ik door Facebook overladen met advertenties van coaches, coaches en coaches. De één weet het nog beter dan de ander, ze beloven bijna allemaal gouden bergen. En waar ik eerst vooral enthousiast op zoek ging naar meer informatie, merk ik dat het me nu vooral moe maakt.
Misschien herken je het in je eigen omgeving ook wel. Een ander mooi voorbeeld is de coronadiscussie. Je hoort vooral de stevige stemmen van de experts en de coronaontkenners en complotdenkers. En hoe minder ze het eens zijn, hoe harder ze gaan schreeuwen om toch vooral gehoord te worden. Als ik het ergens heel erg niet mee eens ben, dan maak ik me er zelf ook wel schuldig aan. Afgelopen weekend nog, in een behoorlijk verhitte discussie over de politiek.
Risico
Er schuilt een groot risico in dit schreeuwerige gedrag. Want de zachte stemmen van de zoekers, de denkers, de twijfelaars worden niet meer gehoord. Terwijl zij juist de discussie kunnen temperen. Even stilzetten, nuanceren, richting bepalen. Reflecteren op ons aller gedrag.
Wat zich in het grote geheel afspeelt, gebeurt vaak ook op kleinere schaal. Kijkend naar je eigen leven zie je dat vast ook. Ik in ieder geval wel. Door al die roepende coaches en anderen die menen het beter te weten, dreigde ik mijn eigen geluid te verliezen. Een mens volgt al snel de grote meute en als je maar doorrent, doorwerkt, bezig blijft, dan hoef je geen aandacht te geven aan de twijfel in je eigen hart. De onzekerheid, het andere geluid, de vragen. Zodra je ze stelt, lijken ze afgeschoten te worden. Is het niet door de ander, dan wel door jezelf. Mogen we nog wel kwetsbaar zijn?
Kwetsbaarheid
Het is juist dat andere geluid dat gehoord móét worden. In je hart leven de twijfels, de vragen. Het is die zachte stem, die zo snel overschreeuwd dreigt te worden, die onze kwetsbare kanten de ruimte geeft. Wanneer we de kwetsbaarheid uit ons leven wegdrukken, persoonlijk en in het grote geheel, verdwijnt de menselijkheid. Dan verdwijnt de liefde, de zorg voor elkaar en voor jezelf. Dan schreeuwen we alleen nog om ons eigen gelijk, om de macht en drukken we iedereen weg die ons in de weg staat.
Ik besluit vandaag opnieuw om niet mee te schreeuwen, niet met de massa mee te lopen, niet zo ontzettend zeker te zijn van mijn eigen gelijk. Maar te luisteren naar het gefluister om mij heen. Te kijken naar de angst en onzekerheid van anderen en zéker ook van mijzelf. Om ruimte te geven aan de liefde, de zachtheid, de twijfel en de vragen. Om zo de ander niet te verstikken, maar de kans te geven om te ademen, te groeien en tot bloei te komen. In kwetsbaarheid.
En jij? Doe je mee? Fluister en luister je mee?
Laten we op die manier elkaar het leven doorgeven.
Wil jij ruimte geven aan het stille gefluister in je eigen hart?
Lees verder en ontdek hoe we dat samen kunnen doen…