Het was op een zaterdag dat ik eindelijk weer eens tijd had voor een wandeling alleen, in stilte in de natuur. Als altijd had ik mijn camera meegenomen, maar wat een schrik: ik had mijn geheugenkaartje thuis laten liggen! Ik kon geen foto’s maken deze keer. Maar wat een zégen was dat: ik was minder afgeleid door mijn omgeving, om dat ene mooie plaatje te schieten. Mijn wandeling werd een blik in mijn eigen hart en mijn gedachten kwamen en gingen als vanzelf.
En maar door blijven gaan
Wellicht herken je er iets van. Dat je hoofd zó vol zit met regeldingen die nog gedaan moeten worden. Dat je jezelf eigenlijk de rust niet gunt om te gaan zitten, of zelfs een dag of dagdeel ‘niets’ te doen. Want er is genoeg te doen en als jíj het niet doet, wie dan wel? Je voelt je verantwoordelijk of misschien zelfs schuldig en dus ga je maar door…
Het overkomt mij ook met de nodige regelmaat. Ik heb de afgelopen jaren de gewoonte om een aantal keer per jaar op retraite te gaan naar een Trappistenklooster. Die tijd in stilte gebruik ik om tot rust te komen en stil te staan bij waar ik me bevind op mijn levenspad. Het houdt me in contact met mijzelf, met God én op de juiste koers voor mijn leven. Maar door de coronatijd kwam het er heel lang niet van. En met open ogen tuimel ik dan weer in de bekende valkuil: ik blijf doorgaan, vergeet die essentiële tijd en voor ik het weet ben ik onrustig, te druk en weet ik niet eens meer precies waar ik mee bezig ben.
Ontdekkingen in de stilte
Dat alles ontdekte ik op mijn stiltewandeling. Op het moment dat ik stil word en de drukte van het leven om mij heen wegvalt, dan komt er ook ruimte voor Gods Stem in mijn leven. Tijdens deze wandeling was dat in de vorm van de Bijbelwoorden van psalm 127 die ineens door me heen gingen:
“Als de Heer het huis niet bouwt,
Psalm 127 (NBV)
Vergeefs zwoegen de bouwers;
Als de Heer de stad niet bewaakt,
Vergeefs doet de wachter de ronde.
Vergeefs is het dat je vroeg opstaat,
Je laat te ruste legt,
Je aftobt voor wat brood-
Hij heeft het zijn lieveling in de slaap.”
Het was zo’n “oh ja”-moment. Dat is waar ook! Eerst stil worden, eerst de tijd voor ontmoeting en relatie met God. Als ik Hem niet bij mijn werk en leven betrek, dan blijf ik tobben, piekeren, zwoegen. Dan maak ik lange dagen en heb ik weinig rust. Het kan zoveel ontspanning geven, te weten dat niet alles van jóú afhangt!
En als je nou geen christen bent of niet in (een) God gelooft? Dan nog is stilte zoeken een heel goed idee! Het helpt je om contact te maken met jezelf en te erkennen wat er in je hart leeft. En van daaruit kun je gaan bouwen. Aan je werk, je gezin, je relaties. Dan ontstaat er ruimte voor groei en echte aandacht voor elkaar en voor het leven.
Herken jij dat? Die onrust, dat altijd druk zijn? Mijn advies: meer wandelen in stilte. Enne… je mag met me mee!
Ga je mee wandelen in stilte?
In alle programma’s en activiteiten die ik organiseer en aanbied, maak ik bewust gebruik van stilte. Maar wil je echt een keer de stilte ervaren tijdens een wandeling? Ga dan mee op de eerstvolgende “Stilte Stappen”. Een stiltewandeling in de eerste lichtstralen van de dag. De natuur ontwaakt. Misschien wel het mooiste moment van de dag.