Tjonge, dat viel deze week niet mee. Mijn wekelijkse blog schrijven was een hele strijd. Lastig is dat als soms ineens de inspiratie ontbreekt en je hoofd zó vol zit dat er gewoon niets meer uit komt! En dus nam ik een besluit: eerst maar eens opruimen!
Opruimen
Opruimen. Ja, letterlijk én figuurlijk. Mijn agenda erbij en eerst strepen wat er uit kan. En meestal kan er meer dan je denkt. Want niet alles is even belangrijk. Daarna ontstond er in tijd al wat ruimte. Vervolgens ook maar eens de omgeving opgeruimd. Mijn bureau en werkkamer. Overzicht, dat is nog meer ruimte.
Nou vond ik mijn blog en nieuwsbrief vandaag mijn belangrijkste taak. Tenminste: het was de enige taak die per sé vandaag af moest. Van mij dan. Maar ik ben eerst maar gaan werken aan andere taken. Vreemd genoeg hielp dat. De hoeveelheid taken was nogal groot, omdat ik aan het einde van deze week vakantie heb. En vakantie is écht vakantie, dan doe ik niets meer aan mijn werk.
Heerlijk niets!
Taak voor taak streepte ik weg en toen had ik aanzienlijk meer rust in mijn hoofd. En dan is daar nog mijn blog. Nou, waarom sla ik niet eens over? Vanmorgen kon ik dat nog niet bedenken. Teveel gedachten, teveel beslissingen, teveel stappen. Maar nu is er ruimte en rust: er is ineens een veel groter aantal mogelijke scenario’s!
Ik wilde schrijven over leegte en stilte en hoe heerlijk ‘niets’ kan zijn. Mijn coachees verzuchten het vaak aan het begin van een wandeling. We wandelen in stilte, af en toe geef ik een aanwijzing en verder niets. “Het is een prachtig geschenk, dat ik even niets hoef. Ik hoef niet te praten, niet te denken, niet te verontschuldigen of uit te leggen…”
Ik geef me er maar aan over. Even niets. Geen blog. Geen deadline. Geen woorden. Geen druk. Na mijn vakantie zal ik met frisse inspiratie woorden zoeken en vinden en doorgeven.
Nu even niets.