Wandelen met God: op zoek naar de betrouwbare wegen

Het was een grijze dag en af en toe viel er ook wat regen uit de lucht. Het bos was prachtig en ik kon een rustige wandeling in mijn eentje goed gebruiken. Even mijn hoofd leeg maken en vervolgens vullen met de rust en schoonheid van de schepping. Zoals wel vaker was de stilte van het bos niet alleen heerlijk ontspannen, maar ook angstaanjagend confronterend. Wandelen in de herfst gaat namelijk niet altijd over even betrouwbare wegen!

Ontspannen genieten

Ik begon mijn wandeling op paden die ik goed ken. Een omgeving waar ik veel kom en eigenlijk met gesloten ogen nog mijn weg zou vinden. Op de een of andere manier besloot ik impulsief om eens een andere kant uit te gaan dan anders. Gewoon even zwerven en ontdekken waar ik uit zou komen. Het was wel bewolkt en vochtig, maar verder rustig weer, ik had alle tijd, dus waarom niet?

Het begin van mijn wandeling was ontspannen. De paden waren bedekt met een dikke laag bladeren en ik voelde me als een kind zo blij toen ik daar lekker enthousiast doorheen banjerde. Ik genoot, maakte veel foto’s, er was niets aan de hand. Tot ik op een bepaald moment toch een zekere mate van onrust bij mezelf begon op te merken. Onbewust was ik alerter geworden, keek op een andere manier om mij heen en was niet meer zo aan het genieten. Wat was er aan de hand?

Op onbekend terrein

De paden waar ik liep waren nieuw voor mij. En hoewel ik best wist waar ik ongeveer was, merkte ik toch een zeker onbehagen. Een stukje onzekerheid. Af en toe gleed ik weg en ik ging zelfs een keer bijna onderuit. Ik merkte niet langer de schoonheid op van de herfst, maar vooral de nadelige kant: door alle gevallen bladeren kon ik soms de paden niet meer onderscheiden. Ik wist niet waar ik mijn voeten neer kon zetten. Wat lag er onder dat bladerdek?

Het kan zo herkenbaar zijn: de nieuwe paden in je leven zijn je nog onbekend. Je weet niet wat te verwachten. Je zet je voeten neer op goed geluk, om vervolgens hard onderuit te gaan. Of je kiest een pad dat je niet dragen kan en zakt door het ijs. Een pad kan zelfs doodlopen of zoveel zijpaden op een kruising hebben dat je niet meer weet hoe je verder moet. En wat dan? Kies je dan op goed geluk, of blijf je vertwijfeld staan tot er hulp op komt dagen?

Midden in de modder

Ik moest wel een beetje lachen in mezelf. Er zijn behoorlijk wat modderige paden in het bos waar je niets van ziet wanneer de modder met verkleurde bladeren bedekt is. Ja, dan stap je er zomaar middenin. Meestal weet ik wel ongeveer waar ik lopen moet, omdat ik weet hoe de paden er bij liggen. Maar dit deel van het bos kende ik nog niet. Ik had er geen controle over en blijkbaar was alleen die wetenschap al genoeg om mij onrustiger te maken. Logisch, want er was meer alertheid en concentratie nodig om te voorkomen dat ik onderuit zou gaan.

Verderop kwam ik weer op bekende wegen en gelijk voelde ik de ontspanning terugkeren. Terwijl ook daar de paden volop bedekt waren en je soms het pad niet eens van de rest van het bos kon onderscheiden. Maar ik had die paden al zo vaak belopen dat ik precies wist welke stukjes ik moest vermijden en waar ik beter een stukje langs de kant van het pad kon nemen.

Betrouwbare wegen

Al wandelend kwam er een bijbeltekst in mij op. Eerst wist ik het niet goed thuis te brengen, maar later heb ik het thuis opgezocht. Jeremia 6 vers 16: …Ga staan op de wegen, en zie, vraag naar de aloude paden, waar toch de goede weg is, en bewandel die. Dan zult u rust vinden voor uw ziel… (HSV).

De oude paden, de paden die je kent, die beproefd zijn en betrouwbaar zijn gebleken. Het was alsof die tekst zo tijdens mijn wandeling ineens tot leven kwam. Want ja, op de paden die ik kende, kon ik vertrouwen en tot rust komen. Daar gleed ik niet meer uit!

En in je eigen leven dan? Welke paden zijn dan de oude en bekende paden die je rust geven? Denkend aan deze Bijbeltekst lijkt het heel eenvoudig. Want Jeremia heeft het hier over de wegen die God zijn volk zelf gewezen heeft. De weg met God. Dat is de betrouwbare weg. Zelfs als die is bedekt met bladeren en je niet kunt zien waar je loopt. Een weg met God is een weg die rust geeft aan je ziel. Ook als je vol met vragen en twijfels zit. Als je met Hem je weg gaat, mag je weten dat je altijd goed uitkomt.

Op pad met de Gids

De oude en betrouwbare wegen. Wat klinkt het heerlijk om zo zeker te zijn dat je de goede weg gaat in een tijd waarin alles onzeker lijkt. Hoe blijf je in zo’n onrustige en onzekere tijd overeind?

Nou ‘gewoon’: met God blijven wandelen. Op de wegen die we al kennen. En Hij laat zich al eeuwen en eeuwen kennen in zijn Woord en zijn Schepping. Elke keer weer terug naar de basis, naar de Bron zelf. En als je Hem bij je keuzes betrekt, kom je altijd weer goed uit. Zijn de antwoorden dan snel en eenvoudig gevonden? Nee, zo eerlijk mogen we ook zijn. Maar zoals de schepping bestaat uit een veelheid van kleuren, zelfs op een grijze novemberdag,  zo zijn ook onze keuzes zelden zwart of wit, goed of fout. En je zult vast nog wel eens een weg kiezen die behoorlijk glad kan blijken te zijn of waar je struikelt over de oneffenheden. Ook kan de keuze van jouw pad vraagtekens oproepen bij de mensen om je heen. Als je dat pad echter wandelt in het vertrouwen dat God met je meeloopt, mag je er ook op vertrouwen dat je op de juiste bestemming aankomt. Want dan is Hij zelf jouw gids.

Het was diezelfde grijze en onrustige wandeling die ik afsloot met een hemels gevoel, toen vanuit de donkere regenwolken ineens een lichtflits weerkaatste op de struiken om mij heen. Ik keek op en zag de zon heel even door de wolken schijnen, als een knipoog en belofte van boven: Ik Ben er altijd bij…!

Zoeken naar de betrouwbare wegen in je eigen leven?

Zoek jij de richting in je eigen leven? Twijfel je over de weg die je gaat of loop je tegen obstakels op? Ik help je graag al wandelend in de natuur op weg. Een wandelcoachtraject waarin de zorg voor je ziel voorop staat en de richting dan vanzelf volgt. En natuurlijk kun je ook eerst eens vrijblijvend kennismaken…