Gistermorgen had ik zwaar geluk. Echt enorm! Ik was toevallig(?) op het juiste moment op de juiste plaats. Vervolgens bevond ik mij op een totaal onverwachte en fantastische plek midden in de natuur. Om mij heen was vrijwel niets te zien. De dichte mist voorkwam dat. Maar te horen was er des te meer!
Gelukkig buiten
Tegenwoordig probeer ik, waar mogelijk, ook mijn administratieve klussen in de buitenlucht te doen. Ik ben gewoon graag zoveel mogelijk buiten. Ik voel me in de natuur rustiger, gelukkiger en heb daar meer inspiratie. Heb ik even beweging nodig? Dan wandel ik gewoon naar een volgend bankje.
In de tussentijd maak ik ook het nodige mee. Onverwachts mooie en persoonlijke gesprekken met voorbijgangers. Vogels, die je anders zelden ziet, vliegen over of komen even bij mij buurten. Zoals bijvoorbeeld de schuwe zwarte specht of een buizerd. En regelmatig zwaai ik even naar de boswachter, voor wie ik ook geen onbekende meer ben.
Haastige spoed
Ik had mij voorgenomen om ’s ochtends al vroeg op de fiets te stappen. Ik wilde rond zonsopgang op een bepaalde plek in de natuur zijn. Dat lukte me niet helemaal. Gejaagd aan de dag beginnen wil ik graag voorkomen, dus ik vertrok drie kwartier later.
Wat is het heerlijk om in alle rust verder te ontwaken terwijl je buiten bent! Dat wist ik al, maar het viel me opnieuw op. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ik de enige was die ervan genoot. Om mij heen zag ik alleen maar snelle, haastige en ongeduldige mensen met strakke gezichten. (Snel)wandelend, fietsend, autorijdend of wachtend op de bus of trein. Het riep herinneringen op aan een nog niet zo ver verleden, toen ook ik me met een strak gezicht naar mijn werk haastte.
De afgelopen tijd voelde ik me bij vlagen erg druk en onrustig. Het sluipt er toch vaak zomaar weer in. Maar gistermorgen op de fiets voelde ik haarfijn het verschil. Want zo opgejaagd leef ik niet meer. Bewust maak ik regelmatig tijd voor onthaasten en stilte. En die wetenschap maakte dat ik me enorm ontspannen voelde, terwijl ik keek naar al die drukke mensen. Ik voelde me dankbaar en gelukkig. Wat een voorrecht dat ik tegenwoordig zo kán leven.
Onverwachte uitnodiging
Als je geen haast hebt, ontstaat er ook ruimte om open te staan voor het onverwachte. Met dreigende deadlines en een waslijst aan taken die af moeten – tijd tekort – ben je niet zo flexibel dat je op onverwachte uitnodigingen in kunt gaan. Iets onverwachts leidt af, is een hindernis op de weg naar jouw doel. Maar oh, wat mis je dan veel, altijd star onderweg naar jouw stip aan de horizon!
Ik ontving gisteren een onverwachte uitnodiging. Daarbij kreeg ik niet te horen hoelang het zou duren. Het gooide mijn plannen behoorlijk in de war. Maar het was voor mij een superkans. Alleen omdat ik onverwachts op de juiste plek was op het juiste moment. Zou ik inderdaad volgens planning drie kwartier eerder vertrokken zijn, dan had ik deze kans gemist.
Dichte mist en toch…
En zo stond ik twee uur lang te kijken naar dichte mist. Je zou het zomaar zinloos kunnen noemen en een enorme tijdsverspilling. Af en toe doemde er een schaduw op, maar meestal was er alleen geluid. Een concert van burlende herten. Geloof me, daar mag je me zelfs midden in de nacht voor wakker maken.
Tot na die wachtende uren ons geduld beloond werd: langzaam trok de mist op. Wat wij zagen was het wachten meer dan waard!
De rest van de dag genoot ik intens na. En ik besef me weer hoe kostbaar zulke momenten zijn. Maar ze zijn er alleen als je er ook oog voor hebt en open staat voor het onverwachte. Als je durft te vertragen en soms gewoon de boel de boel laat.
Wat proppen wij ons leven eigenlijk vol hè? Die herten doen niet veel meer dan eten, slapen en voortplanten. Soms denk ik wel eens dat wij mensen het leven veel te ingewikkeld hebben gemaakt…
Moet je dan je hele leven omgooien om die kostbare momenten te ervaren? Ik denk het niet. Het helpt al om regelmatig momenten in te plannen waarin je geen haast hebt, niet opgejaagd wordt, maar bewust tijd neemt om te vertragen. En als je niet goed weet waar te beginnen, help ik je er graag bij. Bijvoorbeeld door middel van de retraite ‘Alleen maar Zijn’. De eerstvolgende retraite is van 13-16 december. Een paar dagen er even helemaal tussenuit. Geen verantwoording afleggen aan anderen, geen deadlines. Rust, ademhalen, zijn. Verbinding maken met jezelf, de omgeving, de ander en God. Ga je mee?
