“Ik moet echt naar buiten…”
De laatste tijd loop ik weer regelmatig tegen de grenzen van mijn energie aan. Dat is een fysiek ding, waar ik weinig aan kan doen. Maar na een dag in de natuur voel ik me verbazend energiek en opgeladen. Niet dat ik dan de hele dag wandel. Dat doe ik óók. Maar gisteren zat ik bijvoorbeeld een hele tijd rustig op een bankje te genieten van de vogels. Te schrijven. En praatjes te maken met voorbijgangers.
Buiten werkt beter
Vandaag was ik van plan om weer naar buiten te gaan. Daar te werken, want dat werkt beter. Tot ik gebeld werd dat er een monteur onverwachts vanmorgen al een klus bij ons kon komen uitvoeren. Daar zit ik nu op te wachten.
Tijdens mijn werk thuis voel ik de vermoeidheid vaak snel weer toenemen. Zware spieren, moeite met concentratie. Terwijl ik daar buiten dus aanzienlijk minder last van heb. Hoe wonderlijk is dat!
Het heeft verschillende oorzaken en ik noem er hier een paar.
Groen geeft rust
De groene omgeving van de natuur (ja ook in de winter is er véél groen) geeft rust aan ons brein. Onze hersenen hoeven minder hard te werken om prikkels te verwerken en dat kost dus simpelweg minder energie. Daarnaast bestaat de natuur uit herhalende patronen die ons brein beter kan verwerken dan de door mensen aangebrachte patronen van een stenige en computergestuurde omgeving.
Minder geluidsprikkels
Als ik hier thuis werk, dan hoor ik regelmatig het carillon in het centrum. Ik hoor auto’s optrekken en afremmen. Onder mijn raam zijn werkzaamheden gaande. De buren maken geluid. Niet hard, maar alles bij elkaar telt het wel op. Er slaat een deur, de buurvrouw loopt langs. Allemaal geluidsprikkels die verwerkt moeten worden en als ik al moe ben flink kunnen irriteren. Oordoppen zijn vaak een oplossing, maar dat geeft vaak weer andere irritaties.
In het bos zijn ook geluiden. Daar hoor ik ook verkeer bijvoorbeeld. Maar verder weg én in een gestage doorgaande stroom. Niet dat optrekken en afremmen zoals hier en dat maakt het een rustiger geluid. Bovendien zijn er heel veel andere geluiden die me juist ontspanning geven. Zoals het ruisen van de wind en zacht ritselende blaadjes. Zingende vogels die me blij maken. Dan kosten geluiden geen energie, maar laden ze zelfs op.
Puur genieten
In de natuur vergeet ik mijn vermoeidheid. Ja, als ik lange afstanden loop, dan voel ik mijn benen wel natuurlijk. Maar als ik de tijd neem en mijn aandacht richt op wat er om mij heen te beleven is, dan ben ik daar zo weer van afgeleid. Want een aandachtige wandelaar heeft in de natuur altijd wel iets te beleven!
Gisteren bijvoorbeeld. Ik heb echt niet ver gelopen, maar de opbrengst was groots: de paddentrek in de plas waar ik even heb staan kijken. De bosuil op zijn vaste roestplek die keurig voor mij bleef poseren. Verse sporen op het pad van een grote roedel edelherten, van een paar wilde zwijnen, van enkele reeën. Een reebok langs het pad die op zijn gemak aan het eten was. De zwarte specht die normaal erg schuw is, maar nu vlak voor mij naast het pad op een boomstam inhakte. En toen was ik nog geen drie kilometer onderweg…
Puur genieten. En afleiding van sombere gedachten of zorgen, van vermoeidheid of wat je maar beheerst.
Inspirerende ontmoetingen
En dan heb ik het nog niet gehad over de inspirerende ontmoetingen onderweg. Want ik kom bijna elke dag wel mensen tegen met wie ik leuke en interessante gesprekken heb. Op de een of andere manier zijn mensen in de natuur vaak ook veel vriendelijker dan de mensen die ik in stedelijk gebied tegenkom. Bijna iedereen groet elkaar, terwijl dat tegenwoordig toch niet heel veel meer voorkomt.
Als ik alleen wandel, heb ik alle tijd om in stilte tot rust te komen. Dan kan wandelen ook een gebed zijn en praat ik regelmatig met God. Niet dat ik altijd antwoord krijg. En soms ook wel. In de vorm van een gedachte of een ontmoeting met mens of dier of plant.
Puur en simpel
Wandelend in de natuur met anderen ontstaan vaak hele mooie gesprekken. Het gaat zelden over koetjes of kalfjes, maar al heel snel over wat iemand écht raakt. Waar het in het leven om gaat. Dan ontstaat er zomaar een gesprek van hart tot hart, ook met mensen die ik verder niet of nauwelijks ken. Dat zijn gesprekken waar ik van op leef, waar ik intens gelukkig van kan worden. Puur en echt, zonder opsmuk.
Het is een simpeler leven. Eenvoudig, rustig, weg van de ratrace van onze maatschappij. En ik vind het heerlijk! Er kan zoveel meer en er hoeft zoveel minder. Je snapt: zodra de monteur mijn huis verlaat, trek ik weer naar buiten, richting het bos. Ik kan niet wachten…!
Verlang je ook naar een eenvoudig en puur leven? Ga eens mee op retraite en ontdek in de stilte hoe heerlijk en verrijkend de eenvoud van een paar dagen klooster is. En leer hoe je daar in jouw dagelijkse leven ruimte voor maakt.
