Het begon zo goed. De plannen voor het nieuwe jaar gemaakt, goede voornemens. En dan is het alweer de derde week van januari en lijkt het net of er van die plannen niets terecht komt. Het leven heeft je alweer ingehaald en je loopt weer achter de feiten aan. Herkenbaar?
Blue Monday?
Het is niet voor niets dat die derde maandag van januari Blue Monday wordt genoemd. Ik heb er eerlijk gezegd niets mee. En toch merk ook ik dat ik de grip op mijn mooie voornemens voor 2025 begin te verliezen. Want de agenda loopt vol met afspraken. En als ik er goed naar kijk, vraag ik me hardop af: waar ben ik eigenlijk mee bezig? Want veel van deze activiteiten passen helemaal niet in mijn jaarplan! Het zijn géén zaken waar ik prioriteit aan wil geven. En de dingen die ik wél belangrijk vind, blijven achterwege.
Spiegelende coachwandelingen
Het is best bijzonder dat de onderwerpen die tijdens coachwandelingen voorkomen ook mij vaak een spiegel voorhouden. Het zijn namelijk thema’s die zó universeel zijn, dat bijna iedereen er wel mee te maken heeft. Het voordeel daarvan: je hoeft je er niet voor te schamen, want het is blijkbaar normaal! Het nadeel? Het is blijkbaar ook best ingewikkeld om er iets aan te doen. En toch is het niet onmogelijk.
Deze week ging het meermaals over grenzen stellen. ‘Nee’ durven zeggen. Een lijn trekken die voor je gevoel misschien wel keihard is, maar die wel heel erg nodig is, wil jij je eigen leven kunnen leiden.
Grenzen stellen
Grenzen. Als je weet dat je verschil kunt maken, maar je ook weet dat dit ten koste gaat van iets anders, wat minstens zo belangrijk is.
Als er een beroep op je wordt gedaan, jij niets in je agenda hebt staan, maar eigenlijk zo vreselijk hard aan rust toe bent.
Als iemand vanuit een liefdevol hart ongevraagd advies geeft en jij daar eigenlijk vooral heel geïrriteerd door raakt. Want hoe goed bedoeld ook, het advies raakt gewoon niet aan wie jij in wezen bent en de ander gaat uit van zichzelf.
En hoe zeg je ‘nee’ tegen jezelf, als je nog stapels werk hebt liggen? Nee tegen het werk, omdat het beste op dit moment tijd met jezelf is, tijd met God is. Als alles vraagt om stilte, leegte, niets. Kan dat? Mag dat?
Knagend schuldgevoel
“Kun je vandaag voor mij…?” werd mij gevraagd. En ik zei: “nee, vandaag ben ik heel druk.” En ik voelde van binnen een schuldgevoel, in de wetenschap dat ik mijn hele agenda net had leeg geveegd en de hele dag alleen maar zou gaan wandelen in de natuur. Foto’s maken, picknicken op een bankje in de mistige kou.
Gek eigenlijk, dat we tijd voor onszelf altijd denken te moeten verdedigen. Terwijl het zo broodnodig is om leegte, stilte en niets doen in ons leven toe te laten. Hoe wil je anders opladen? Hoe wil je anders vertoeven in de stilte aan de voeten van Jezus? Zijn wij gedoemd altijd actieve Marta’s te zijn? Of mogen we als Maria zitten, luisteren, zijn…?
Verantwoordelijkheid nemen
Wil je écht verandering in je leven en verantwoordelijkheid nemen voor het leven dat jou gegeven is? Dan is het hoog tijd om eerlijk naar jezelf te kijken. En grenzen te stellen. Te kiezen voor wat er werkelijk toe doet. Durven stilstaan. En ja, dat is spannend. Dat gaat niet iedereen je in dank afnemen. Zeker niet als ze iets anders van je gewend zijn. Maar je leeft niet alleen maar voor die ander. Je leeft niet enkel voor jezelf. Je mag leven tot eer van God. Dat gaat echt beter als je ervoor kiest om ook regelmatig stil te staan. Te zitten. Te zijn. Te zwijgen en te luisteren. En van daaruit te kiezen voor het leven.
Wist je al dat je dan veel bewustere keuzes kunt maken? Een oprecht ‘ja’ geven, waar je dan ook daadwerkelijk achter staat en je voor de volle 100% aanwezig kunt zijn. Met een kanttekening: die 100% van jou, hoeft niet de 100% van de buurvrouw te zijn. Onze basislijnen kunnen compleet anders zijn, vanwege al onze verschillen. In omstandigheden en gezondheid bijvoorbeeld. En dat mag ook.
‘Ja’- zeggen tegen het leven

Tenslotte. Ik zei ‘nee’ en was niet beschikbaar. Ik ben gaan wandelen. En weet je wat nou zo geweldig is? Daar buiten in het bos was ik volóp beschikbaar. Had ik een mooi gesprek (of eigenlijk luisterde ik naar een monoloog) met een voorbijganger die dat heel erg nodig had. Kwam ik een kennis tegen die ik al lang niet had gezien. En had ik een gesprek met iemand die ik tot dan slechts oppervlakkig had gesproken. En wat een móói gesprek was dat! Daarnaast genoot ik volop van de natuur. Reeën die vlak voor me het pad overstaken. Raven die naar elkaar riepen, onzichtbaar door de mist.
‘Nee’ zeggen tegen een ander, kan heel vaak een hele grote ‘ja’ zijn voor het leven. En dat mag gewoon. Omdat ook jij geroepen bent om te leven.