Je hebt soms van die periodes dat je niet weet wat je te wachten staat in de nabije toekomst. De toekomst lijkt donker en door een dikke mist bedekt. Een periode van naderende veranderingen of dreigende omstandigheden vanwege zorgen om ziekte of inkomen. Die onzekere toekomst kan bijzonder angstaanjagend zijn. En je zou je zomaar kunnen verliezen in het bedenken van allerlei mogelijke scenario’s. Meestal zijn dat niet de meest rooskleurige en geruststellende gedachten die een mens kan hebben.
Een mistige toekomst. Ik ben er zelf zeker niet onbekend mee. Daar moest ik tijdens mijn wandeling in het bos vandaag aan denken. Toch hoef je niet in die onzekerheid van de toekomst te blijven hangen.
Hoe verder ik in het bos liep, hoe mistiger het werd. Op sommige plekken kon ik zelfs het volgende pad niet eens zien. Maar juist dan krijg je meer oog voor wat er wél te zien is. Dichtbij, daar waar je je op dat moment bevindt.
Wanneer de toekomst donker en mistig lijkt, is dat wellicht niet het juist moment om je op de lange termijn te richten en daar beslissingen over te nemen. Veel beter is het om dan oog te hebben voor het hier en nu. Wat is er wél? Wat kan er op dit moment?
Kleine stappen kunnen rust geven. Eén dag tegelijk leven. Soms zelfs per minuut bekijken hoe het gaat.
De wereld wil graag dat we groots denken en dromen. Maar soms is het genoeg om dat los te laten en gewoon te zijn. Ademen en de volgende minuten halen. Je hoeft niet altijd vol met plannen en oplossingen te zitten. Je hoeft niet altijd sterk te zijn.
Nog even terugkomend op het kijken naar wat je wél kunt zien in de mist. Dat zijn de kleine dingen die vlak voor je zijn en die je meestal voorbij loopt. Ik ontdekte ze vandaag wel: de stilstand van de winter is al voorbij, ik zie de knoppen groeien. Hoop op het leven dat onderweg is. Zomaar, zonder dat je er wat voor hoeft te doen.
