Alles heeft een tijd
Ik krijg het deze dagen maar niet uit mijn hoofd, die woorden uit het Bijbelboek Prediker:
“Voor alles wat gebeurt is er een uur,
Prediker 3:1-2 en 4 (NBV)
een tijd voor alles wat er is onder de hemel.
Er is een tijd om te baren
en een tijd om te sterven,
een tijd om te planten
en een tijd om te rooien.
(…)
Er is een tijd om te huilen
en een tijd om te lachen,
een tijd om te rouwen
en een tijd om te dansen.”
Het derde hoofdstuk staat er vol mee. En eigenlijk is het inderdaad niets nieuws onder de zon. Het gaat zo al generaties lang door. We leven in cyclussen, zoals ook de seizoenen elkaar opvolgen.
In de afgelopen week werd ik in mijn eigen omgeving opgeschrikt door een onverwachts verlies. Een situatie waarin er meer vragen zijn dan er ooit antwoorden mogelijk zullen zijn. En hoe vaak ervaren we dat niet in ons leven? Niemand ontkomt eraan, vroeger of later maken we het allemaal mee en staan we oog in oog met de gebrokenheid van het leven.
En dan? Wat kunnen we dan doen? Gaan we eraan voorbij? Het viel me op hoe het leven om me heen gewoon door ging. De natuur komt steeds meer tot leven nu de lente is begonnen. Jongeren voetbalden samen op een grasveld. Mensen gingen naar hun werk of boodschappen doen. Alles gaat gewoon door. Alsof er niets aan de hand is.
Eenzaam en onbegrepen
Voor alles is een tijd. We kunnen gewoon doorgaan met ons leven. Maar als álles een tijd heeft, is het dan ook niet ontzettend belangrijk om even stil te staan? Bij dat ene verlies in je leven, van een dierbare, je gezondheid, je baan. Stilstaan bij dat moment waarin iemand je kwetste. Bij die grote vragen waar je nooit antwoord op denkt te vinden.
Bij vlagen ontdekken we in ons leven dat we niet alle antwoorden hebben. Dat we niet alles onder controle hebben en krijgen. Dat het leven niet in alle facetten maakbaar is. Dan worden we teruggeworpen op onszelf. En dan ervaren we dat we in de grootste kwetsbaarheid van het leven eigenlijk maar heel alleen zijn.
Wat willen we dát gevoel graag vermijden. Voorkomen dat we ons zo geïsoleerd en eenzaam voelen. Wellicht onbegrepen, doordat een ander niet bij de diepte van jouw gevoel van onzekerheid en verlorenheid komen kan. Alsof de bodem onder je bestaan wegzakt en er niemand is die je kan helpen en ten diepste kan bevatten wat je doormaakt.
Liever ontkennen we dat. Liever doen we voorkomen dat we sterk zijn, dat we het wel weten. We praten er overheen. We doen alsof. Plakken een masker op en glimlachen vriendelijk als mensen vragen hoe het gaat: “ja, goed hoor…”
Alles heeft een tijd. Het is zinvol om ook stil te staan bij die gevoelens van onmacht, eenzaamheid, onbegrip en verlorenheid. Kun je het daarin uithouden? Durf je het aan om te leven met vragen, met onzekerheid?
Aanwezig zijn en zwijgen
Nee, ik heb ook geen makkelijke antwoorden als het leven ons confronteert met vragen die niet op te lossen zijn. Maar ik geloof wel dat het mogelijk is om dan naast een ander te gaan zitten. Aanwezig te zijn waar anderen het af laten weten. Te luisteren of samen te zwijgen. Omdat je daarmee recht doet aan het gevoel en de worsteling van de ander. Omdat je daarmee ook eerlijk bent over alles wat we niet weten van het leven. Zodat je de ander in ieder geval even de ruimte geeft om écht te zijn en niet de schijn op te hoeven houden. Niet de energie te steken in het mooi weer spelen. Niet te hoeven vechten, of je sterker voor te doen dan je je eigenlijk voelt.
Alles heeft een tijd. Het is voorjaar. De eerste bloesems heb ik al gefotografeerd. De krokussen en narcissen bloeien volop. De winter is voorbij. Een winter die nodig was om de knoppen in de bomen en de bollen in de grond in het verborgene en in alle rust te laten groeien en rijpen. Want alles heeft een tijd. En alles heeft tijd nodig.
Als christen geloof ik dat er Eén is die alle antwoorden wel heeft. Daar vertrouw ik op, zelfs als ik er zelf niets van merk en zie. Juist in de tijd toelevend naar Goede Vrijdag en Pasen sta ik ook stil bij de gebrokenheid van het leven, zoals we het dagelijks kunnen ervaren. Dit is niet het einde.
Pelgrimeren in de Stille Week
De week voor Pasen noemen we de Stille Week of Goede Week. In deze Stille Week (van maandag 29 maart t/m vrijdag 2 april) bied ik je de mogelijkheid om elke dag bezinnend te wandelen, te pelgrimeren, en stil te worden. Met gesproken tekst en oefeningen die je helpen om stil je staan bij jouw weg, in het licht van Gods weg.
Het thema is: “Ik zie je!”
Wil jij deze periode gebruiken om rust te vinden voor jezelf? Durf jij het aan om met jouw vragen te wandelen? Wil jij ontdekken dat ook jij wordt gezien en mag zijn?
Aanmelden
Het enige wat je hoeft te doen is je aanmelden via deze link. Je ontvangt dan alle informatie die je nodig hebt. Deelname is gratis.
