Het is alweer een aantal jaren geleden, maar ik weet nog goed hoe het voelt. En ik heb de foto’s nog. Mijn wandelvakantie in de Oostenrijkse Alpen. De smalle bergpaadjes en diepe dalen waar we langs liepen. Het trotse en voldane gevoel van het bereiken van een bergtop en dan de weidse uitzichten over de met sneeuw bedekte hellingen. Maar misschien nog wel meer het ervaren van overwinningen en het verleggen van grenzen. Want als bijzondere angsthaas met onder meer hoogtevrees, was het voor mij ontzettend spannend om over die smalle paadjes naar beneden te lopen. Waar geen begroeiing en houvast meer is. Alleen hele diepe ravijnen, soms op nog geen meter afstand.
Confrontatie met je diepste angst
Het is op zulke wandelingen dat een mens zichzelf tegen kan komen. Zelfs als je in een gezelschap samen bent. Want hoe steiler het pad, hoe meer je toch je eigen tempo aanneemt en de onderlinge verschillen in afstand groter kunnen worden. Het gaat alleen om jouw gevecht tegen de berg, de natuur, de vermoeidheid en tegen jezelf. Maar waarom zou je dat gevecht aangaan? Waarom zou een mens zichzelf tégen willen komen? Dat zou zomaar kunnen betekenen dat je geconfronteerd wordt met je diepste angst en eenzaamheid. Het gevoel wat de meeste mensen wellicht hun hele leven proberen te vermijden.
Een groot deel van mijn leven heb ik mezelf verstopt. Ik heb mijn best gedaan om vooral niets van mijzelf te laten zien. Het voelde voor mij ontzettend onveilig en dus trok ik mij terug en probeerde het anderen naar de zin te maken. Zodat ik in ieder geval niet lastig gevonden werd of afgewezen werd. Het is een veel voorkomende overlevingsstrategie en misschien herken je het wel bij jezelf. Zolang ik veilig achter mijn eigen muurtje zat, kon me niets overkomen. Héérlijk!
Heerlijk? Hoe kan het dan dat ik me onrustig en angstig voelde, zelfs in dat afgebakende hokje van mijzelf? Waarom was ik dan altijd gespannen, tot in al mijn pijnlijke spieren toe, terwijl ik toch veilig in mijn hoekje zat?
Zolang je op je eigen plekje blijft, dan lijkt het misschien wel veilig voor je en lekker rustig. Maar als je heel eerlijk bent, dan weet je wel dat het eigenlijk niet zo is. Misschien droom je stiekem wel een beetje over meer vrijheid, meer durven, meer doen en meer léven! Want het leven trekt aan je voorbij zolang je blijft zitten waar je zit. Maar er is wel iets voor nodig.
Onderweg naar vrijheid
Dan de bergen van Oostenrijk. Avontuurlijk, vergezichten en een gevoel van vrijheid! Boven op een bergtop voel je je de koning te rijk met de wereld letterlijk aan je voeten. Alles lijkt mogelijk, geen berg is te hoog. Tot je weer beneden staat en je afvraagt: hoe heb ik het in hemelsnaam tot die top gered?
Zo is het leven ook. We wandelen door de bergen, soms door diepe dalen en soms bereiken we de toppen met de prachtige verten. Het kan ook bij dromen blijven. Weten dat je liever anders wil, maar niet de moed hebben om uit je eigen ‘veilige’ hoekje te kruipen. Dat is niet zo gek.
De bergtop bereik je door de ene voet voor de andere te zetten. En opnieuw en opnieuw. Door te blijven doorgaan met stappen, ook als je benen pijn beginnen te doen en je begint te hijgen. Je ziet de steile wanden wanneer je even opzij kijkt. Je kijkt de andere kant op en ziet de enorme diepten. De angst bespringt je, je wil misschien even stoppen, even stilstaan. Je kijkt achterom. Zul je maar niet teruggaan? Maar die top, die lonkt. Want je weet wat daar wacht. Ja, dat prachtige uitzicht. Maar vooral: de overwinning. Op jezelf, je angst, je weerstand. Je wil die stemmen het zwijgen opleggen die zeggen dat je het niet kunt, dat het je tóch niet lukt. Je loopt weer door. Stap voor stap. Steeds iets verder. En dan: de top! Je hebt het gered! Voldaan, trots en uitgeput zak je neer op de grond. Op adem komen en genieten van het moment. Dát moment!
Voor je verder gaat, afdaalt. Maar met de wijze lessen van onderweg. Je voelt je sterk. Zelfverzekerd. Trots. Hoopvol. Op weg naar meer. Want nu weet je dat het kan.
Om de top te bereiken begin je altijd met de eerste stap. Je kijkt naar wat vlak voor je ligt. Teveel omhoog kijken naar het einddoel kan je demotiveren. Zó hoog, zó ver! Nee, stap voor stap.
Pelgrimage
Met mijn programma Pelgrimeren in de Stille Week, kan ik je bij die eerste stapjes helpen. Nee, ik vraag je niet om een berg te beklimmen. We houden het dicht bij huis, gewoon in je eigen buurt. Maar al wandelend ben je al in beweging. Ook dan ontdek je al wat meer van wie je bent. Door gewoon te zijn in het hier en nu en te ervaren wat je bezig houdt. Je doet inzichten op, ervaart rust en kunt al wandelend even op adem komen. Tijd voor jou en tijd met God.
Het thema is: “Ik zie jou”. Je ontvangt voor elke dag in de Stille week (29 maart – 2 april) een podcast en uitgeschreven tekst om mee te wandelen. Stil worden op weg naar Pasen. Nadenken over jouw verhaal in het licht van Gods verhaal. Doe je mee?
