Voor ik op vakantie ging, schreef ik nog een laatste blog. Ik sloot het af met de volgende woorden:
“En ik zoek in die eerste week bewust de weerstand op. Vier dagen wandelen in de natuur tijdens de Apeldoornse Vierdaagse. Ik heb het nodig. De confrontatie met mijzelf. Aandacht voor waar mijn grenzen liggen. Vertragen en verstillen. Loslaten en uitrusten. En nieuwe inspiratie opdoen.”
Nou, dát heb ik geweten! Weerstand en confrontatie met mezelf was er zeker. Ik had er alleen geen vier dagen voor nodig, drie was meer dan genoeg. Na de derde wandeldag moest ik mijn doel loslaten en gaan uitrusten. Maar het goede nieuws: ik had weer een nieuwe grens ontdekt.
Gewoon weer door
Wat is de omgeving van Apeldoorn trouwens prachtig. Ik wist het al, maar werd opnieuw verrast. Vooral de bossen rond het Loo en de Kroondomeinen. Ik keek al uit naar de laatste wandeling, want tussen Ugchelen en Hoenderloo ligt ook zo’n prachtig stuk natuur. Maar dat was dit jaar voor mij een brug te ver.
Ik had die middag van de derde etappe nog op een bankje gezeten met een man, die zwaar teleurgesteld vertelde dat hij niet meer had mogen starten. Medisch verbod, vanwege een blessure aan zijn voet. Ik had het met hem te doen. Zelf had ik die morgen nog mijn voeten ingetapet met leukoplast. Blaren afplakken. En ik had wat last van mijn grote teen, maar ik kon daar niets aan zien. Dus ‘gewoon weer door’ is dan het devies.
Gewoon weer door. Met blaren. Zware en stijve benen. Pijntjes. En toch door! Ik was er niet verrast door, want ook de vorige editie had ik last van blaren. Toen leerde ik dat je daar prima mee door kunt lopen, als je weet hoe je die behandelt en afplakt. Je voelt er niets meer van. Behalve een gevoel van trots en voldoening als je ondanks alles gewoon die finish haalt.
Herkennen van pijn
Aan het einde van de dag werd de pijn erger. Niet de blaren, want behalve een nieuwe blaar die even opspeelde voelde ik daar niets meer van. Nee het waren mijn tenen. Maar ik herkende die pijn niet, liep de laatste kilometers dus maar door. Ik was er immers bijna?
Bijzonder hoe het werkt. Ik ben hier echt niet de enige in. En het werkt niet alleen met dit soort pijn, ook met geestelijke pijn. Het kan klein beginnen, maar ach, het zal wel niets voorstellen. En je ként het niet, dus je begrijpt ook niet de betekenis van het signaal dat je lichaam (jijzelf dus) geeft.
Blaren ken ik. Ik weet wat ik moet doen. Ik geef er op tijd aandacht aan, tape zelfs vooraf in als de eerste symptomen zich aandienen en de blaar zich nog niet gevormd heeft. Schouderklachten ken ik ook. Ik weet dat ik teveel op mijn schouders neem, ik moet rust nemen en zo nodig de fysio inschakelen. En tijd nemen om alleen te zijn, de stilte te zoeken en in de natuur met God te wandelen.
Je lijf als graadmeter
Je lijf is een goede graadmeter. Buikpijn? Hyperventilatie? Hoofdpijn, vermoeidheid? Wat doe je eraan? Pilletje erin en door? Of luister je aandachtig naar wat je lijf je probeert te vertellen? Misschien doe je wel te veel. Wellicht ben je niet voor niets buiten adem.
Pas als je aandachtig luister naar de signalen, vallen ze je bewust op en kun je ontdekken wat je ervan kunt leren. Hoe gaat het nu écht met je?
Terug naar mijn tenen. Ik zal je de details besparen. Wil je er meer over weten, google dan eens op traumanagels. Het is ook een prachtig woord vind ik zelf. Traumanagel. Ik weet welke invloed trauma op je leven kan hebben. Negeren is geen optie. Overigens komt het met mijn tenen helemaal goed, alleen kan het nog wel even duren voor alles weer bij het oude is. Had ik eerder de betekenis van de pijn in mijn teen herkend, dan was ik die derde dag niet meer gestart of had andere maatregelen genomen. Maar ik ging een grens te ver en wist pas waar deze lag aan het einde van de dag.
Leer de signalen herkennen
Mijn les? Leer de signalen van je lijf herkennen. Ik weet nu wat deze pijn betekent en zal de volgende keer eerder ingrijpen. En de allerbeste les zit in de voorbereiding. Voorkomen is beter dan genezen, zeggen ze altijd. Dat is helemaal waar. Ik dacht dat ik al een ervaren wandelaar was. Maar ik heb heel veel geleerd deze dagen op het gebied van voorbereiden, materiaal, gezondheid, herstel en het (op tijd) inroepen van de juiste hulp. Die lessen gaan mee naar volgend jaar. Want de voorbereiding voor de volgende vierdaagse is voor mij al begonnen. Op naar de 4x 30 km!
