Afgelopen zondag is de Adventstijd begonnen en vandaag markeert het begin van de meteorologische winter. Ik vind het prachtig hoe die twee samenvallen. Qua symboliek passen ze heel goed bij elkaar. Al wandelend in het bos kan je het zien.
Tijd van verwachtend uitzien
Advent is de tijd waarin we toeleven naar Kerst, de komst van het Licht in deze wereld. Het is ook een tijd van verwachtend uitzien naar de tweede komst van Jezus, wanneer God zelf deze schepping zal vernieuwen. Daarmee is het bij uitstek een tijd van hoop, verwachten, verlangen. Naar licht in donkere dagen.
In de winter is het bos dor en kaal. Maar toch niet helemaal. Ook op donkere dagen breekt soms ineens een straaltje licht door. En wie stil staat en aandachtig rondkijkt, ziet dat ook in een winters bos tekenen van leven zijn te vinden. De knoppen zitten al in de bomen, het nieuwe leven van de lente is al aanwezig. Als belofte dat na de komende winter het nieuwe leven van de lente weer in alle glorie zal opbloeien.
Beloften in de schepping
Wat er ook gebeurt, na de winter wordt het voorjaar. De donkere dagen zullen weer plaatsmaken voor de zon, wanneer de dagen langer worden. In alle onzekerheid en verdriet van de tijd waarin we leven, mogen we erop vertrouwen dat er betere tijden in de toekomst liggen. God heeft het zelf beloofd. En als je goed oplet, kun je van die belofte de bewijzen in de schepping zien liggen.
Adventstijd in het bos. Dat wil je toch niet missen?
