Afgelopen zondag zag ik ze weer: de eerste bloemetjes op de hei. De komende dagen en weken zullen steeds meer heidevelden paars kleuren. Altijd een prachtig gezicht. Ik kan er naar uitkijken en er tegelijkertijd weemoedig van raken. Want wanneer de heide bloeit, weet ik: we zijn weer over de helft van het jaar. De herfst staat binnenkort weer voor de deur…
Meedeinen met de weersomstandigheden en seizoenen
Herken jij dat ook? Dat je gevoel soms kan meedeinen met de wisseling van de seizoenen. Want dat wat buiten plaatsvindt, gebeurt ook in je binnenste. Het komt best veel voor. Vooral (hoog)sensitieve personen merken de weersveranderingen in hun eigen gemoedstoestand. Ik vind het niet vreemd. Als mens ben je onderdeel van de schepping en alles heeft een wisselwerking op elkaar.
Ik merk zelf dat ik naar bepaalde natuurfenomenen erg kan uitkijken. Ik leef er echt naartoe. Zo volg ik de ontwikkeling bij de edelherten het hele jaar door. In de winter, wanneer de mannetjes hun oude gewei afwerpen en er gelijk een nieuw gewei groeit. Ik kijk uit naar de eerste hertenkalveren in het voorjaar en volg ondertussen de groei van de prachtige bastgeweien. En dan in de zomer, als het gewei volgroeit is, dan voel ik de spanning toenemen. Dit is het moment dat de prachtige fluwelen bescherming gaat verdwijnen. De herten vegen hun geweien aan bomen en struiken, de vellen hangen erbij. Tot alles schoon is en er een prachtig nieuw gewei tevoorschijn komt. Helemaal af. Klaar voor de bronst, het grote spektakel in de herfst, waarbij de herten strijden om de hindes en hun nageslacht veilig willen stellen.
Ook dat is een cyclus en ik vind het een geweldig voorbeeld, waar ook veel mooie metaforen uit te halen zijn voor ons eigen leven. En toch ervaar ik meer dan alleen enthousiasme en opwinding. Ik mocht afgelopen weekend van nabij zien hoe een beroemd edelhert zijn gewei vol geweld schoonveegde. Een heel spektakel. En tóch! De wetenschap dat hij nu klaar is voor de bronst, betekent ook dat de herfst op de loer ligt. Net als de bloempjes op de hei zeggen: ja, het is nog zomer, maar dat duurt niet lang meer…! De dagen worden alweer korter, we zijn duidelijk over de helft. De groei is over haar hoogtepunt heen, de aftakeling begint.
Ben je nog niet afgehaakt met lezen? Want ik kan me voorstellen dat je denkt: nou, Hanna, wat negatief, wat somber! En soms lijkt dat ook wel zo. Maar lees toch nog even door, want ik wil niet bij die somberheid blijven hangen. Verre van dat!
De dagen worden weer korter
Het valt me de afgelopen tijd namelijk óók op dat ik in een andere fase van mijn leven ben beland. Gesprekken met vriendinnen krijgen hier en daar een andere inhoud. Het gaat over grijze haren ontdekken en een veranderende menstruatiecyclus met alle gevolgen van dien (sorry, meelezende mannen 😉). En het gevoel bekruipt me dat ik niet langer een jonge vrouw ben, maar zo langzamerhand op de helft van mijn leven beland. En tuurlijk, ik ben nog geen veertig en moet vooral niet overdrijven. Maar de overeenkomsten met de natuur en de gevoelens die daarbij horen, vallen mij op.
Je zou zomaar geneigd kunnen zijn om al te focussen op de korter wordende dagen. Of zien hoe sommige bomen al verkleurde bladeren krijgen. Maar dan mis je de prachtige bloei van de hei en vergeet je dat het grootste deel van de vruchten nog geoogst moet worden. Je mist het spektakel in de herfst (die nog moet komen) en vergeet te genieten van alles wat er nog te zien is.
Je zou zomaar geneigd kunnen zijn om al te focussen op de grijzer wordende haren. Of je voelt hoe je lijf soms begint te protesteren, terwijl dat eerder nooit zo was. Maar dan mis je hoe je in deze fase juist nog prachtig kunt bloeien. Dit is ook de fase waarin je de vruchten kunt oogsten van de zaden die in je jeugd en vroege volwassenheid zijn geplant en gegroeid. Focus op het negatieve, het veranderende of beangstigende, maakt dat je vergeet te genieten van al het moois dat er in elke fase is te zien en ervaren.
Vroegbloeiers en laatbloeiers; alles op z’n tijd
Nog één prachtig punt. Ik ken veel mensen in mijn omgeving die in hun jeugd veel hebben meegemaakt. Het was niet altijd makkelijk. En ook dat herken ik in mijn eigen leven. De eerste bloei bleef uit. Het duurde lang voor er vruchten kwamen en misschien zijn ze er nog steeds niet. Het mooie aan de natuur vind ik, dat geen boom of struik gelijk is. De hazelaar bloeit eerder dan de berk en de magnolia eerder dan de beuk. Zelfs in de herfst en de winter zijn er bloemen te vinden buiten. Jouw leven is niet te vergelijken met dat van een ander. We weten vooraf niet wanneer we op de helft van ons leven zijn. Gun jezelf de tijd en de ruimte om te bloeien en te oogsten op het moment dat bij jouw leven past! En geniet daar dan ook van.
Ik zie mijzelf als laatbloeier. Maar er zijn nog veel latere bloeiers. En eerlijk is eerlijk: ik heb geen idee wanneer de herfst begint. Ook in de natuur begint de herfst het ene jaar eerder en het andere jaar later. Laat je daarom vooral niet teveel afleiden. En vergeet ook niet, dat élk seizoen een functie heeft en prachtige verschijnselen om van te genieten!
Wat vind jij het mooiste verschijnsel van deze tijd van het jaar? Laat het me gerust weten in een reactie onder deze blog. Ik ben erg benieuwd…
