Bij de afsluiting van dit jaar…
Zo aan het einde van het jaar ontkom je er eigenlijk niet aan. Terugblikken. Je ziet de lijstjes voorbij komen in de media, online benoemen mensen de gebeurtenissen die hen persoonlijk het meeste geraakt hebben. Het is een natuurlijk verschijnsel, dat je bij het afsluiten van een periode even stil staat en omkijkt. Al sinds jaar en dag bestaan daar rituelen voor. En Kerst en Oud & Nieuw staan normaal gesproken bol van de rituelen en symbolen. Denk alleen al aan het afsteken van vuurwerk in de nieuwjaarsnacht. Rituelen, hoe klein of vanzelfsprekend ze soms ook zijn, helpen ons grip te krijgen op ons leven. Als oude en bekende rituelen door omstandigheden wegvallen, ontstaan er vaak ook weer nieuwe. Zo is er een landelijke oproep aan kerken om het nieuwe jaar om middernacht in te luiden met klokgelui. Geen vuurwerk dit jaar, maar kerkklokken. Om aandachtig stil te staan bij wat voorbij is en wat gaat beginnen.
Ik houd ervan. Van de bezinning, het stilstaan en het terugblikken. De tijd nemen en je bewust worden van wat je hebt meegemaakt en wat het met je gedaan heeft. Dat maakt onderdeel uit van je persoonlijke groei. Je kunt leren van je fouten en successen. Je kunt lessen trekken uit emotionele reizen. Persoonlijke groei is nooit makkelijk, of vanzelfsprekend. Het kan heel pijnlijk en confronterend zijn. Maar het laat zien dat je lééft, dat je vooruit komt, dat je je leven niet ‘for granted’ neemt. Er is een mooi gezegde, ik weet niet precies de woorden en ook niet wat de bron is. Maar de inhoud is duidelijk: Alles wat de moeite waard is, kost moeite.
Mijn persoonlijke terugblik op 2020 is er één van hoogte- en dieptepunten. Natuurlijk heeft corona ook in ons leven littekens achter gelaten. Een dierbare vriend die ons ontvallen is. Zorgen vanwege de druk op de zorg, waar mijn man als geestelijk verzorger dicht bij betrokken is. Ook in onze familie waren er zorgen om dierbaren die ziek werden van COVID-19 of door andere medische oorzaken. En de zorgen zijn aan het einde van dit jaar niet verminderd. Ondanks de belofte van vaccins die dichter- en dichterbij komen, is ook de kans op besmetting hoger en lijken om ons heen steeds meer mensen geraakt. Op wat voor manier dan ook.
Ondanks alle zorgen en verdriet, waren er ook hoogtepunten. Een schoonzus en zwager die trouwden (hoewel het grote feest ons nog te wachten staat), de geboorte van ons nichtje. In het afgelopen jaar mocht ik mijn wandelcoachpraktijk starten. Het ging bijna geruisloos voorbij, want een feestje vieren met familie, vrienden en andere betrokkenen zat er nog niet in. Dat halen we vast nog in, in het nieuwe jaar. Mijn opleiding tot wandelcoach werd tijdelijk onderbroken, maar deze maand mocht ik toch mijn certificaat behalen. Waar lessen op locatie niet meer mogelijk waren, ontstonden nieuwe kansen en online experimenten. Ik ben dus niet alleen opgeleid tot wandelcoach dit jaar, maar ben ook gecertificeerd wandelbegeleider (van groepen, via de Koninklijke Wandelbond Nederland) en heb me verdiept in de psychologie van hoogbegaafdheid. Niet alleen heb ik ontzettend genoten van het leren en groeien op persoonlijk vlak, maar het stelt me ook in staat mijn werk als wandelcoach nog beter uit te voeren. Ik zie er naar uit om dit in 2021 volop te mogen doen, want het wandelen gaat altijd door!
Vandaag stop ik wat eerder met mijn werk. Ik sluit het jaar af, waar het voor mijn gevoel ook mee begon. Vanmiddag mag ik in het Verpleeghuis waar mijn man werkt alvast de kerkdienst voor Oudejaarsdag opnemen. Hij leidt de dienst, in een vrijwel lege kerkzaal. De bewoners mogen niet aanwezig zijn, maar zullen vandaag of morgen via internet kijken naar de vorige week opgenomen Kerstviering. Net als tijdens de eerste lockdown dit jaar, ben ik even vrijwilliger, mag ik opnemen en monteren. Want ook al moeten we allemaal pas op de plaats maken, het leven gaat door. Kerst gaat door. God gaat door. Hij stelt zijn belofte van nieuw leven en een hoopvolle toekomst niet uit, ook al drukken wij massaal de pauzeknop in. Wanneer je regelmatig wandelt in de natuur, dan zie je dat ook. De winter lijkt een dorre tijd, het bos is in slaap. Maar als je goed kijkt, zie je de eerste aankondigingen van nieuw leven al. De aanzet van knoppen in de bomen, nog beschermd tegen de winterse omstandigheden. Het geeft mij nieuwe hoop en energie om door te gaan. Tegen alle weerstand en zorgen in. Het kómt goed!
Van harte wens ik jou en allen die je dierbaar zijn goede, hoopvolle Kerstdagen. Dat het licht van het Kerstkind ook jouw donkere dagen mag verlichten. En ik wens je een nieuwe en levendige lente met de komst van het nieuwe jaar, onder de zegen van God.
