Ik zie je
Afgelopen week was ik jarig. En voor het eerst in jaren, was er niemand om mijn verjaardag mee te vieren. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ik heb heerlijk gewandeld met een vriendin en natuurlijk een klein feestje gevierd met mijn man. Maar door de maatregelen van de overheid in verband met het coronavirus, mocht ik slechts één gast uitnodigen. Dat hebben we maar niet gedaan.
Vroeger vond ik het vieren van mijn verjaardag eigenlijk nooit zo leuk. Door mijn thuissituatie in mijn kindertijd, waren feestjes niet echt ontspannen. En hoe ouder ik werd, hoe lastiger ik het vond om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Zowel thuis als elders. Alle aandacht naar mij, hoe spannend is dat! Ik was er bang voor, bang dat ik iets geks zou doen, of dat ik niet aan de verwachtingen van de mensen om me heen zou kunnen voldoen. Maar stiekem was er ook altijd een klein sprankje van hoop, blijdschap. Omdat mensen me zágen, aandacht gaven. Terwijl ik er niets voor hoefde te doen. Tegelijkertijd was er die dag ook mijn grootste angst: wat als mensen niet willen komen, niet mee willen vieren? Wat als mensen mij en mijn leven niet de moeite waard vinden?
Het waren woorden van Henri Nouwen die ik ooit las en waarin hij pleit voor het vieren van verjaardagen. Ze raakten me en raken me nog. We vieren verjaardagen namelijk niet om de ander te bedanken voor wat ze doen, zeggen of bereikt hebben. Maar uit dankbaarheid dat iemand geboren is en in je leven is. Het is de dag om tegen de ander te zeggen: “We houden van je!”
Mensen hebben het nodig om gezien te worden, gehoord te worden, te weten dat je mag zijn. En dat zijn geen makkelijke woorden, maar dat is een basisbehoefte. Wanneer je als mens geen aandacht krijgt, geen liefde krijgt, vereenzaam je. Echt mens ben je in verbinding met de ander. Zo heeft God ons gemaakt.
Misschien ben je door het leven beschadigd, misschien voel je je onzeker of ben je bang. Dat mensen je niet willen zien. Dat je niet goed genoeg bent. Dat jouw leven uit teveel foute keuzes bestaat en je daarom het niet meer waard bent om gezien te worden, om aandacht en liefde te ontvangen. Ik kén dat gevoel. Je wilt je verstoppen, om te voorkomen dat anderen je zien of je door zullen hebben. Misschien kruip je letterlijk weg en kom je nergens meer. Wellicht doe jij juist alsof niets en niemand je kan raken en verstop jij je achter een masker of muur van onaantastbaarheid.
In de verjaardagswensen die ik mocht ontvangen, viel mij dit jaar iets bijzonders op. Elke wens, elke felicitatie is waardevol en maakt me dankbaar. Maar er waren momenten bij dat mijn hart ‘opsprong’, dat ik bijzonder geraakt werd. Doordat er woorden of beelden gebruikt werden, die zó dicht aansloten bij wie ik werkelijk ben, dat ik voelde: jij ziet mij, jij hoort mij, jij kent mij! En ook al zijn mensen dan op afstand, toch weet ik me daarmee verbonden en ervaar ik dat ik geliefd ben.
Je hoeft alleen maar te zijn
Het grootste cadeau dat ik ooit van iemand heb ontvangen, was onverwachts, midden in een periode van grote worsteling en zoeken naar bewijzen dat ik de moeite waard was. Ik vond dat ik iets niet mocht ontvangen zonder tegenprestatie. Bijvoorbeeld een compliment, of een gebaar. Terwijl ik opnieuw zocht naar een tegengebaar om het evenwicht in mijn beleving te herstellen, keek deze dierbare vriend me alleen maar aan. Hij zág me en zei: “Hanna, accepteer nou maar dat je alleen maar hoeft te zijn.” Er viel ter plekke een enorme last van me af.
Geen bewijzen nodig, geen prestaties, geen woorden, geen daden… slechts ademhalen en daar heb ik niets over te zeggen.
Dus. Ik ga gewoon wél mijn verjaardag vieren. Maar in plaats van cadeautjes en gasten ontvangen, doe ik iets anders. Ik omarm dat grootste geschenk van mijn leven en deel dat graag met jou. Ook jij mag accepteren dat je alleen maar hoeft te zijn. Je hoeft je niet te bewijzen, te verantwoorden of te verstoppen. Heb je het nodig dat het even om jou mag draaien? Durf je het aan om gezien te worden om jouw verhaal te delen? Ik weet hoe spannend het kan zijn, en dat mag. Zullen we het samen proberen?
Om mijn verjaardag te vieren en deze woorden kracht bij te zetten, heb ik een aanbod voor je.
Mijn gratis sessies duren normaal 30 – 45 minuten. Tot het einde van de maand verdubbel ik die tijd. Als jij je voor 1 februari aanmeldt voor een gratis wandelcoachsessie, krijg je 1,5 uur onverdeelde aandacht van me. De afspraak plannen we dan uiterlijk voor 1 maart 2021. Ik hoop dat je deze kans grijpt, het is je van harte gegund!
