“De winter duurt me nu echt te lang. Ik word er somber van…” ik hoorde het gisteravond op tv zeggen en ik hoor het soms ook om me heen. Ik snap dat gevoel wel, dat verlangen naar het voorjaar. Een winterdip is mij ook niet vreemd. Vooral als je binnen blijft zitten, achter de tv gaat hangen en elke keer dat je even naar buiten kijkt alleen maar regen ziet.
Maar als je nou eens naar buiten zou gaan en een wandeling zou maken, kun je er echt niet omheen: het is volop voorjaar!
Vandaag begonnen we de coachwandeling ermee: wat zie je van het voorjaar? Wat hoor je, wat ervaar je?
Zien was eerst even lastig, want je moet soms nog door de kale takken heen kijken. Maar met aandacht zie je de uitlopers. En als je die eerste aanzet in de lariks hebt gezien, zie je ineens ook de beginnende bloesem van de krentenboom. De uitlopende bosbessen. En de zang van de vogels kon je om te beginnen al niet missen. Overal breekt het nieuwe leven door. Je kunt het niet meer niet-zien.
De beloofde verregende coachwandeling bleek trouwens eigenlijk meer droog dan nat te zijn. Dus voor die regen hoef je ook niet thuis te blijven…
Wil je mee naar buiten? Er zijn verschillende mogelijkheden om met mij op stap te gaan. Bekijk ze hier.