Het is een koude nacht. Mijn slaapzak is er eigenlijk niet helemaal voor gemaakt. Gelukkig heb ik een paar extra fleecedekens die me toch warm houden. Hoewel het al mei is, zal het aan de grond een graad of 2, 3 zijn. Toch lig ik heerlijk ontspannen in mijn tentje te luisteren naar de geluiden van de nacht.
Een bosuil schreeuwt de stilte open. “Hoe… hoe… hoe-hoe-hoe-hoeee…” Er volgt geen antwoord van mevrouw Uil. De bosuil is een doorzetter en hoe langer het duurt, hoe wanhopiger hij klinkt, bijna schor. Ik grijns in de afzondering van mijn tent. Hoewel ik er niets van zie, vind ik het een geweldige belevenis!
Terwijl ik af en toe in slaap val, houdt de roep van de uil aan. Hoeveel tijd er verstrijkt, weet ik niet. Een ander geluid maakt me wakker: “Ke-wik! Ke-wik!” Ik herken het meteen: dat is mevrouw Bosuil, eindelijk! En ook meneer Bosuil herkent haar onmiddellijk. Het schorre roepen wordt gestaakt en er volgt enkel nog een tevreden pruttelend geluid. In mijn gedachten zie ik het paartje elkaar knuffelend verwelkomen.
Het is nog donker zie ik en ik draai me nog eens om. De kou van de nacht probeert me in haar greep te krijgen, dus ik duik nog iets dieper mijn slaapzak in. Nu het verder stil is in het bos, hoor ik alleen nog het zachte ruisen van de wind. Als een slaaplied dat mij door de laatste uren rust van de nacht zingt…
Kamperen in de natuur? Het kan tijdens de outdoorretraite ‘Alleen maar Buiten zijn’.