Soms word ik er tureluurs van. Al die stemmen en berichten van mensen die je willen vertellen wat het beste voor je is. Het vervelende is dat ze elkaar regelmatig tegenspreken. En op dit moment ben ik op een punt aanbeland dat ik er gewoon even klaar mee ben. Nu geen advies of oplossingen meer! En zéker niet ongevraagd…
Behoefte aan afzondering
Misschien zijn het de donkere dagen die toch iets van somberheid oproepen. Het kunnen ook hormonen zijn. Wij vrouwen worden vaak meer in ons gedrag beïnvloedt door onze cyclus dan we zouden willen. Ik herken dat in ieder geval maar al te goed. Hoe dan ook ervaar ik deze dagen sterk de behoefte om wat afstand te nemen.
Is dat erg? Nee, ik denk het niet. Ik geloof zelfs dat het nodig is om regelmatig even de afzondering te zoeken. Dan bedoel ik niet eens zozeer dat ik in mijn eentje in het bos ga wandelen. Want dat doe ik toch wel. Maar veel meer dat ik dan ook echt even offline ben. Geen storende berichten. Geen afleiding via mijn smartphone en ook even geen werk.
Teveel stemmen en meningen
Het viel me namelijk op dat ik me de afgelopen tijd vooral overweldigd voelde. Alsof er zóveel op me af was gekomen, dat ik gewoon geen tijd had gehad om dit alles te verwerken. In mij begint dan een stroom aan emoties op gang te komen, die ik niet meteen kan duiden. Logisch, want ik heb geen tijd gehad om bij mezelf in te checken. En als ik al dácht dat ik dat deed, was het vooral door mijn verhaal te delen en te luisteren naar de wijze raad van anderen. Dat kán heel goed werken.
Deze keer niet. Het werkt niet. Alle stemmen en meningen draaien door elkaar heen en ik kan mijn eigen stem niet meer verstaan. Ik voel me verdwaald. Werkelijk even helemaal de weg kwijt.
“Even bij je zitten”
Met een vriendin had ik er een prachtig gesprek over. Tóch weer een gesprek. Maar kort. Samen visualiserend ontmoetten we elkaar in een bos. Een donker, ondoorzichtig naaldbomenbos. Ik vind die bossen vaak iets spannends hebben. In dit specifieke bos van onze gedachten zag ik geen paden meer. Ik was écht verdwaald, van het pad afgeraakt. En dat is géén fijn gevoel.
Deze vriendin zei heel eenvoudig: “ik kom even bij je zitten, in dat bos…” Zij op een omgevallen boomstam, ik op een bedje van dennennaalden op de grond. We zagen het helemaal voor ons en konden de naaldbomen bijna ruiken!
Zonder woorden bij elkaar zitten, is dan eigenlijk het fijnste wat er is. “Je hoeft alleen maar te zijn…” zei ze nog. En ik lachte, want die woorden gebruik ik zelf óók altijd. Soms moeten je eigen woorden aan je teruggegeven worden.
Heilige stilte
In de kakafonie van geluiden, meningen en adviezen voelde ik een heilige stilte in mijn ziel ontstaan. Ik kan het niet uitleggen, want het stormde ondertussen stevig in mijn hart. Maar toch was daar een intieme stilte en een zachte fluistering die zei: “Hier ben Ik!”
Het overkomt me vaker. Als ik me overweldigd voel, als het leven meer vraagt dan ik denk te kunnen geven, als emoties zich opdringen die ik liever niet voel. Dan klinkt daar soms die zachte stem. Het is niet echt een stem. Ik hoor niet iets dat ik met mijn oren kan waarnemen. Maar er ontstaan woorden in mijn ziel die me troosten en zeggen dat ik niet alleen ben. En met die woorden komt er iets van vrede en rust over me, ondanks alle onzekerheid en onrust die er ook dan nog is.
Stem die Leven brengt
Dat gevoel, die beleving is zó intiem en vredig, dat ik niet anders kan en wil dan luisteren. En dat luisteren kan ik alleen als ik stil word. Zo stil, dat ik geen woorden meer nodig heb om te spreken. Alleen maar zijn.
Ik denk, ik gelóóf dat die intieme vrede alleen van God kan komen. En het komt altijd als antwoord op een gebed. Zelfs als ik dat gebed nog niet eens bewust heb uitgesproken. Dus ik gun mezelf een pauze van alle meningen van de wereld, dichtbij en ver weg. Want er is op dit moment maar één Stem die ik wil horen. Dat is de Stem die Leven brengt.
Met open zintuigen naar het Licht
Donkere en sombere dagen. Maar we leven toe naar de komst van het Licht. Ik vind het wel passend om juist in deze tijd stil te worden en aandacht te hebben voor de boodschap die God zelf voor ons heeft. Met de alledaagse ruis op een laag pitje en de zintuigen wagenwijd open.
Doe je mee?
Stiltewandeling ‘Van Oud naar Nieuw’
Op Oudejaarsdag kun je in de stilte het jaar afsluiten tijdens een gezamenlijke wandeling door de schepping. Stil staan bij wat was en is en ruimte maken voor wat er komt.
