Na bijna 50 kilometer wandelen, verdeeld over de hele werkweek, zat ik eindelijk stil op een bankje, midden in de natuur. Even sloot ik mijn ogen. Ik voelde de wind op mijn huid, de zon die mijn gezicht verwarmde. En vooral hóórde ik: vogels. Zingen, roepen, kloppen. Ik herkende de boomklever, de roodborst, de koolmees, zwarte spechten, bonte spechten en zelfs raven. Overal leven om mij heen. En bovenal even een moment van diepe rust voor mijzelf.
Weglopen voor jezelf
Dat de natuur helend werkt, dat is inmiddels wel bekend. Voor mij persoonlijk was de natuur een reddingsboei tijdens mijn burn-out jaren geleden. Nog altijd ga ik juist meer naar buiten als ik me minder goed voel. Toch is niet elke dag in de natuur even heilzaam en ik ontdekte in de afgelopen week weer waarom dat zo is.
Er zijn dagen dat ik mezelf echt moet dwingen om toch naar buiten te gaan. Wetend dat ik binnen alleen maar somber word. Ik heb de beweging nodig, ik heb de buitenlucht nodig en ik kan ook niet zonder de rust van de natuur. Dat laatste is trouwens ook de reden waarom ik in het weekend alleen heel vroeg in de ochtend of laat op de dag de natuur in trek. Want op andere tijdstippen is het me dan veel te druk met mensen.
Zelfs wandelend in de natuur kun je weglopen voor je eigen sores. Ik kan dat zelfs heel goed. Gewoon stug door wandelen, ook al geeft je lijf aan dat het tijd is voor pauze. Of vooral heel geconcentreerd foto’s maken en ondertussen vergeten te genieten van het moment. Wat ook goed werkt: samen met iemand op pad gaan en dan de hele weg al pratend afleggen en helemaal niets van de natuur meekrijgen.
Natuur werkt
Het bijzondere is dat ook dan de natuur werkt. Rust geeft. En als je in beweging bent, komen er als vanzelf toch andere gedachten op. En toch merk ik bij mijzelf én bij coachees dat het niet altijd genoeg is. Dat, als het daarbij blijft, je ergens op een punt komt dat je niet meer verder kunt. Zelf voelde ik het afgelopen week. De onrust bleef en de frustratie groeide. Hoe was dat nou mogelijk, terwijl ik bewust elke dag de rust van de natuur had gezocht?
Nu moet ik eerlijk zeggen dat de natuur vorige week zelf ook niet altijd even rustig was. Harde wind, regenbuien – ik heb daar niet altijd last van, maar soms versterken ze de onrust van binnen juist. Dat is niet erg. Alleen gebruikte ik het in eerste instantie niet in mijn voordeel, maar duwde het net zo hard weer weg. Sterk blijven, koppig doorlopen.
Ja, zie je, dat zijn dus de momenten dat de natuur een spiegel voorhoudt. En het is aan jou om de keuze te maken daar ook echt in te kijken of er gewoon voor weg te lopen. Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik pas dat die wind en regen me misschien wel vertelden dat ik te hárd mijn best deed. Dat ik best wat gas terug mocht nemen. Want naar buiten gaan en dan alsnog jezelf forceren, dat werkt dan weer niet per sé heel positief door.
Rust en aandacht
Het was dus na die bijna 50 kilometer dat ik op een bankje neerplofte. Eigenlijk met het doel om deze blog te schrijven. Even snel nog, voor ik naar huis zou gaan. Zo werkt het dus niet. Zittend op het bankje met mijn ogen dicht ontdekte ik het weer: het is juist de vertraging in de natuur die helpt. Het is het aanwezig zijn met aandacht die maakt dat je weer verbinding maakt. Dat was ik even vergeten. Ik wist wel dat het zo wérkt, maar ik was vergeten daar tijd en ruimte voor te maken.
Wat ik deed was het volgende: ik ging op de fiets naar het bos, ik wandelde daar zo veel mogelijk rond en ik probeerde ondertussen verbinding te maken met mijzelf. Door mijn gefrustreerdheid irritant te vinden en weg te drukken. Door mijn vermoeidheid te negeren en vooral door te wandelen. Door mijn aandacht te richten op de vogels en de reeën om ze zo mooi mogelijk te fotograferen. Tussen die wandelmomenten door had ik nog de nodige afspraken met anderen staan. En ik vond dat ik best goed bezig was.
Het lijkt ook heel wat. Alleen vergat ik de rustmomenten. Als ik met een coachee op pad ga, beginnen we bewust altijd met een aandachtsoefening. Een stukje wandelen in stilte, zonder te praten. Een moment waarin we bewust voelen wat er in je jezelf gebeurt. We richten ons op de omgeving om met echte aandacht al onze zintuigen af te stemmen op de omgeving. Dat doen we niet zomaar, dat is namelijk een voorwaarde om tot rust te komen en om bij jezelf te komen.
Vertragen in de natuur
Vertragen. Pas op de plaats maken. De natuur bewust waarnemen en ook aandachtig thuiskomen bij jezelf. Dat gaat niet vanzelf. Daar mag je best even tijd voor nemen. Want dat is precies het punt. Doe je dat niet? Dan ga je eigenlijk gewoon in je oude patronen door. Dan ren je ook in het bos rond alsof je haast hebt en je alle zorgen van de wereld op je schouders meedraagt. Terwijl die natuur je zo ontzettend veel te bieden heeft aan schoonheid, rust, levenslessen…
Deze week doe ik het dus anders. Ik ga meer bewust wandelen én rusten in het bos. En het komt eigenlijk prachtig uit, omdat ik deze week ook weer begin met de Trage Morgen. Een programma dat helemaal in het teken staat van vertragen in de natuur, zodat je ruimte kunt geven aan die thema’s en vragen in je leven die tijd nodig hebben. Vanuit de rust ontstaat er ruimte waar nieuwe inzichten kunnen ontstaan. Echt een ochtend om samen de diepte in te gaan. Waar beter dan in de natuur die weer helemaal tot leven komt in het voorjaar?
