Word in 2023 vooral niet de beste versie van jezelf

Heb jij ze al voorbij zien komen? De goede voornemens en de aanmoedigingen om van 2023 vooral jóúw jaar te maken en de beste versie van jezelf te worden… Ik zucht dan altijd diep en denk: pff, dat lijkt me een onmogelijk zware klus!

Het is niet dat het streven naar de beste versie van jezelf alleen iets is dat in de seculiere wereld plaatsvindt. Want ik zie ook vanuit christelijke hoek veel opmerkingen hierover. Met een christelijk sausje erover, want uiteraard kun je alleen door God de beste versie van jezelf worden. Zoals je bent bedoeld.

Goed, beter, best…

Als ik dat lees, moet ik terugdenken aan de opmerking van een coachee in het afgelopen jaar. In de kerk kwam het thema discipelschap aan bod. Hoe wordt je een goede leerling van Jezus. Haar opmerking raakte me, juist door de eerlijkheid: “waarom moet je nou weer een goede leerling worden? Ik vind alleen leerling zijn al moeilijk genoeg!”
Ik dacht: je hebt groot gelijk! En is leerling zijn niet per definitie een proces van vallen en opstaan?

De beste versie van jezelf worden. Ik word al doodmoe als ik eraan denk. En het betekent blijkbaar ook dat de versie die ik nu zou zijn niet goed genoeg is. Alsof ik in meerdere gedaanten besta en vreselijk mijn best moet doen om vooral die beste vorm van mezelf te zijn, te tonen. Streven naar hoger, beter, meer…

Dat laatste past overigens prima in de wereld waarin we leven. En dat is nou net het aspect van deze wereld waar ik steeds meer moeite mee krijg. Ik wil niet steeds meer, beter, hoger. Want ik zie overal om mij heen dat juist dít streven maakt dat er tekorten in de schepping ontstaan. De een krijgt alles, de ander niks. We buiten mensen en natuur uit, zodat wij krijgen wat we nodig hebben. Nee, niet wat we nódig hebben, maar wat we wíllen hebben. En dat zijn twee heel verschillende dingen.

Het eerlijke verhaal

Veel liever zeg ik: wees nou in het komende jaar de éérlijke versie van jezelf. Waarbij versie niet het juiste woord is. Want je bestaat niet in verschillende versies. Je bent gewoon jij, ik ben ik en dat komt met gebreken. Ja, voor iedereen. Dat is het eerlijke verhaal. En daar is niets mis mee.

Daar hoort wel wat bij. Want het betekent niet dat je kunt gaan liggen marineren in je tekorten en beperkingen en het daarbij laten. Je bent hier op aarde om een taak uit te voeren. Mens te zijn. En écht mens ben je in relatie tot de ander. Waarbij je ander ook met een hoofdletter kunt schrijven.

Een leven met zin en betekenis

De Belgische psychiater Dirk de Wachter weet het zo mooi te verwoorden. In onze westerse wereld denken we dat gelukkig zijn het hoogste goed is. Maar volgens De Wachter is het doel van het leven niet het streven naar je eigen geluk, maar naar zin en betekenis. En dat vind je in de zorg voor het geluk van de ander. Ik kan dat alleen maar onderschrijven.

Als ik moet streven naar mijn eigen geluk, dan betekent dat ook dat ongeluk ten allen tijde vermeden moet worden. Dat is al lastig, want ieder mens maakt situaties mee die toch minstens een beetje ongelukkig maken. Ziekte, ruzie, onvervulde dromen en verlangens. Ik heb mijn portie daarin ook wel gehad. En toch ben ik niet ongelukkig, omdat ik juist ontdekt heb dat ik in relatie tot een ander echt tot bloei kom. Mens ben. De eerlijke mens, die vanuit kwetsbaarheid een diepe verbinding met de ander maakt.

Leven met aandacht

Hoe kom je daar? Hoe lukt het om écht mens te zijn? Allereerst door te stoppen met het streven naar de beste versie van jezelf. Accepteer maar dat je gewoon mag zijn, dat is genoeg. Je hoeft niet te werken aan je eigen geluk. Je hoeft niet steeds beter, steeds meer en steeds hoger. Leef maar in het hier en nu. Met aandacht voor wat er nú is, wat je hand op dit moment vind om te doen, met oog voor de mensen die je vandaag ontmoet.

Gisteren liep ik in het bos, mijn eerste wandeling van 2023. En voor mij liepen mensen die ineens bleven staan en in de verte keken. Door hun alertheid zag ik het ook: drie reeën liepen in de bosschage. Ik maakte even foto’s, maar ze waren wat ver weg om scherp op de foto te krijgen. De reeën hadden me wel in de gaten, maar ik was geen bedreiging voor ze. Tot er twee anderen aankwamen. Luid in gesprek. Geen oog voor wie of wat dan ook. En de reeën waren plotsklaps op de vlucht. Ik dacht: dat gebeurt als je vooral met jezelf bezig bent. Je mist de parels van het leven, die juist in de kleine dingen zichtbaar zijn.

Het uithouden met jezelf

Dan is er nog een tweede stap naar het ‘zijn’. Dat is het uithouden met jezelf. Blijven bij wat pijn doet, teleurstelt, frustreert. Ook dat is eerlijkheid. Gebrokenheid kun je niet wegpoetsen en het hoeft ook niet. Daarmee zou je jezelf én de ander tekort doen. Juist door de pijn heen kan groei ontstaan en ruimte. Om het leven te omarmen en alleen maar te zijn.

Dat uithouden met mijzelf gaat niet zomaar. Ik oefen er al jaren mee en soms loop ik ook net zo hard weer weg. Maar in relatie en verbinding met anderen die ik vertrouw en die veiligheid bieden, heb ik geleerd om ook veiligheid aan mijzelf te bieden. Juist als het even niet zo lekker gaat en het leven pijn doet. En het maakt dat ik rustiger ben, meer ontspannen, met meer oog voor mijn omgeving.

Alleen maar zijn in 2023

Die lessen geef ik ook in het komende jaar graag weer door. Tijdens de retraites en de wandelcoaching. Waarbij werkelijk alles gezegd mag worden en jij mag ervaren dat je alleen maar hoeft te zijn. Niets meer en niet minder. Eerlijk. Echt. Mens.

Mijn aanbod voor 2023 staat hieronder. Bij aanmelding voor 6 januari a.s. om 12:00 uur ’s middags, krijg je 5% korting. Gebruik daarvoor de kortingscode goedestart2023. Voor een wandelcoachtraject verwijs ik je naar de pagina van ‘Uit Wandelen’.